песо́чный в разн. знач. пясо́чны;

песо́чные о́сы зоол. пясо́чныя во́сы;

песо́чные ва́нны пясо́чныя ва́нны;

песо́чные часы́ пясо́чны гадзі́ннік;

песо́чное пиро́жное пясо́чнае піро́жнае.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sandglass

[ˈsændglæs]

n.

пясо́чны гадзі́ньнік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

shortbread

[ˈʃɔrtbred]

n.

пясо́чны ко́ржык

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

пяско́вы, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і пясочны (у 1, 2 знач.). Нібы ў гадзінніку пясковым, Плыве цурок драбніц-клапот. Жылка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

piaskowy

piaskow|y

1. пясочны; пясчаны;

burza ~a — пясчаная бура;

zegar ~y — пясочны гадзіннік;

2. кул. пясочны; крохкі

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

скля́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. У маракоў: паўгадзінны прамежак часу.

Шэсць склянак (тры гадзіны). Удары склянак (удары, якія адзначаюць прамежак часу).

2. мн. У старадаўнім парусным флоце: суднавы пясочны гадзіннік, які вымярае час па паўгадзінах.

|| прым. скля́начны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Stúndenglas

n -es, -gläser пясо́чны гадзі́ннік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

sándfarben, sándfarbig

a пясо́чны, пясо́чнага ко́леру; бэ́жавы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

фільтр, ‑а, м.

Прыстасаванне або рэчыва для ачысткі вадкасцей або газаў ад непатрэбных прымесей. Фільтр процівагаза. Пясочны фільтр. Цыгарэты з фільтрам. // Спец. Прыбор для затрымкі пэўных прамянёў і пад. Электрычны фільтр. Акустычны фільтр.

[Фр. filtre ад лац. filtrum.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Зэ́ґар ’гадзіннік’ (Нас.), заґарак ’тс’ (Сл. паўн.-зах.). З польск. zegar, zegarek ’тс’ (< ням. Seiger ’вадзяны ці пясочны гадзіннік’ у XVI ст., Брукнер, 651), ужо ў ст.-бел. закгаръ (1510 г.). (Булыка, Запазыч., 121; Гіст. лекс., 115).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)