бая́н

‘паэт пясняр’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. бая́н бая́ны
Р. бая́на бая́наў
Д. бая́ну бая́нам
В. бая́на бая́наў
Т. бая́нам бая́намі
М. бая́не бая́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ашу́г, ‑а, м.

Народны пясняр у каўказскіх народаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мінезі́нгер, ‑а, м.

Прыдворны пясняр у сярэдневяковай Германіі.

[Ням. Minnesinger, ад Minne — каханне і Singer — пясняр.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

bard [bɑ:d] n. poet. бард; пясня́р;

the Bard of Avon бард з Эйвана (Шэкспір)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

скальд, ‑а, М ‑дзе, м.

Старажытнаскандынаўскі (нарвежскі або ісландскі) паэт-пясняр.

[Скандынаўскае skald.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пясня́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Жан. да пясняр.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пии́т книжн., уст. паэ́т, -та м.; (певец) пясня́р, род. песняра́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Трубаду́р ‘сярэдневяковы паэт-пясняр’, ‘той, хто ўслаўляе каго- ці што-небудзь’ (ТСБМ), ‘паэт-пясняр, лірнік’ (Некр. і Байк.). Еўрапеізм, у аснове якога франц. troubadour, што ўзыходзіць да нар. лац. *tropāre ‘вершаваць, спяваць’ (Рэйзак, 677; ЕСУМ, 5, 654).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Sänger

m -s, - спява́к, пярн, пясня́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

piewca

м. кніжн. паэта; пясняр

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)