Verbum

запа́льчывы, -ая, -ае.

1. Які лёгка ўзбуджаецца, прыходзіць у раздражненне, гнеў.

З. чалавек.

2. Поўны раздражнення, гневу.

Запальчывыя спрэчкі.

|| наз. запа́льчывасць, -і, ж.

віншава́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто віншуе каго-н., прыходзіць з віншаваннем.

|| ж. віншава́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. віншава́льніцкі, -ая, -ае.

узбуджа́льны, -ая, -ае.

1. Які прыводзіць у стан узбуджэння.

Узбуджальныя сродкі.

2. Здольны хутка прыходзіць у стан узбуджэння.

Лёгка ў. чалавек.

|| наз. узбуджа́льнасць, -і, ж.

трыво́жыцца, -жуся, -жышся, -жыцца; незак.

Прыходзіць у стан трывогі, моцнага душэўнага хвалявання, турбавацца.

Т. за родных.

|| зак. устрыво́жыцца, -жуся, -жышся, -жыцца і патрыво́жыцца, -жуся, -жышся, -жыцца.

фінішава́ць, -шу́ю, -шу́еш, -шу́е; -шу́й, зак. і незак.

1. Прыйсці (прыходзіць) да фінішу (у 2 знач.).

2. Прайсці (праходзіць) у фінішы (у 3 знач.).

|| наз. фінішава́нне, -я, н.

хмяле́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

1. Станавіцца п’яным, п’янець.

2. перан. Прыходзіць у стан узбуджанасці, захаплення ад чаго-н.

|| зак. ахмяле́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е і захмяле́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е.

наве́двальнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто прыходзіць куды-н. з якой-н. мэтай, наведвае каго-, што-н.

Пастаянны н. бібліятэкі.

|| ж. наве́двальніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. наве́двальніцкі, -ая, -ае.