прыраўнава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прыраўнаваць ​1.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыраўнава́ны прира́вненный; сра́вненный; см. прыраўнава́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

przyrównać

зак. параўнаць, прыраўнаваць, прыраўняць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

прыраўно́ўваць (да каго, чаго) несов. прира́внивать (к кому, чему); сра́внивать (с кем, чем); см. прыраўнава́ць I

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыраўня́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., каго-што да каго-чаго.

Разм. Тое, што і прыраўнаваць ​1. — Дык жа адзін воз не прыраўняеш да другога, — спакойна, разважліва даводзіць другі. Палтаран. Была б ты добраю, прырода, Каб прыраўняла да сябе. Каб не давала рана гінуць. Броўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)