прыкме́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад прыкмеціць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

подме́тить сов. падме́ціць; (заметить) заўва́жыць, прыме́ціць, разг. прыкме́ціць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

непрыкме́тны і непрыме́тны, -ая, -ае.

1. Такі, які цяжка заўважыць, прыкмеціць; нязначны.

Непрыкметная крынічка.

Прайсці непрыметна (прысл.).

2. Які не вылучаецца сярод іншых.

Н. чалавек.

|| наз. непрыкме́тнасць, -і, ж. і непрыме́тнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

цяжкава́тасць, ‑і, ж.

Уласцівасць цяжкаватага. У .. хадзе [Струшні] можна было прыкмеціць стомленасць і нейкую цяжкаватасць. М. Ткачоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

under one’s nose

пад но́сам, блізка, по́бач; лёгка ўба́чыць, прыкме́ціць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

spostrzec

м. прыкмеціць, заўважыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zaobserwować

зак. заўважыць; прыкмеціць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

gewáhr

~ wérden (G, A) — заўва́жыць, прыкме́ціць (што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Сце́міць ’прыкмеціць, успомніць; заўважыць’ (Нас.). Гл. цеміць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

dostrzec

зак. прыкмеціць, заўважыць; угледзець

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)