Прытро́нціць ’прыгразіць’ (воран., Сл. ПЗБ). Відаць, мясцовае ўтварэнне на базе польск. trącíć ’штурхаць, піхаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прыгро́за ’пострах’ (Нас., Яруш.). Бяссуфікснае ўтварэнне ад прыгразі́ць, што да гразі́ць (гл.), параўн. дзеепрым. прыгражо́ны ’запужаны’ (брасл., Сл. ПЗБ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыпужа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Разм. Прыстрашыць, прыгразіць чым‑н. з мэтай уздзеяння. Прыпужаць пакараннем. □ Як жа ён паверыць, што для яго гэта карысці, калі яго прыпужалі. Галавач.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

zagrozić

зак.

1. подвергнуць небяспецы; стварыць пагрозу;

2. прыгразіць; zagrozić komu

wojną — прыгразіць каму вайной

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

zaszachować

зак.

1. шахм. аб’явіць шах;

2. перан. прыгразіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

dróhen

vi j-m (mit D) пагража́ць (каму-н., чым-н.)

j-m mit dem Gerícht dróhen — прыгразі́ць каму́-н. судо́м

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)