папрамыва́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Прамыць усё, многае. Вада папрамывала дамбу ў многіх месцах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прамы́ўка, ‑і, ДМ ‑мыўцы, ж.

Дзеянне паводле дзеясл. прамываць — прамыць (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

промы́ть сов., в разн. знач. прамы́ць, мног. папрамыва́ць; см. промыва́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

адпаласка́ць разм (прамыць паласканнем) spülen vt, áusspü len vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

*Праструга́ць, проструга́ты ’прамыць (роў, даліну, шчыліну) цякучай вадой’ (брэсц., З нар. сл.). Укр. проструга́ти ’прастругаць; прачысціць дарогу’. Да стругаць, струга (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прососа́ть сов.

1. прасмакта́ць; (промыть) прамы́ць;

2. (какое-то время) прасса́ць; прасмакта́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

wymyć

зак.

1. вымыць;

2. тэх. прамыць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Прамы́іна ’упадзіна, прамытая ліўнем, утвораная патокам вады’, ’незамёрзлае месца на ледзяной паверхні ракі, возера’ (ТСБМ). Ад дзеяслова прамыць з суф. ‑іна (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 42).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прамы́ты

1. в разн. знач. промы́тый;

2. промы́тый; прото́ченный;

1, 2 см. прамы́ць 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

простира́ть​II сов., разг.

1. (выстирать) памы́ць, вы́мыць;

2. (стирать какое-то время) прамы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)