leaf bud

по́чка, пупы́шка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Папу́ха ’почкі на дрэвах, бутоны кветак’ (ТС), папушынка ’почка’ (Шат.). Не зусім ясна. Відаць, з пупышка ’почка’ пад уплывам папуша.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Па́чка, пачо́к (м. р.) ’пачак’, ’пасылка’ (ТСБМ, Сцяшк.) ’група’ (ТС). Да па́чак (гл.).

Пачка́ ’нырка’ (браг., Мат. Гом.). Да почка. Параўн. рус. почка ’нырка’, якое з печь ’пячы’, як каш. povarka < прасл. variti ’варыць’. Націск на ‑ka, відаць, пад уплывам укр. мовы (параўн. по́чки, Р. скл. почо́к ’ныркі’, ’насенне гарбуза’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Пачканос ’лілія стракатая, Lilium martagon L.’ (Шат.), ’лілія чырвоная, Lilium bulbiferum L: (мін., Кіс.). Калька з лац. назвы — цыбуляносная, у якім (паводле падабенства) слова цыбуля заменена словам почка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Малмы́гі 1 ’скулы на твары’ (стаўб., З нар. сл.). Балтызм. Параўн. літ. malmuõ ’камень’, ’почка’.

Малмы́гі 2 ’вялікія ногі’ (навагр., Нар. словатв.). Балтызм. Параўн. літ. melmuõ ’сцягняк’, métmenys ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кве́ткавы в разн. знач. цвето́чный;

~вая пупы́шка — цвето́чная по́чка;

к. кіёск — цвето́чный кио́ск;

к. дыва́н — цвето́чный ковёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цвето́чный в разн. знач. кве́ткавы;

цвето́чная по́чка кве́ткавая пупы́шка;

цвето́чный горшо́к вазо́н;

цвето́чная вы́ставка кве́ткавая вы́стаўка;

цвето́чный магази́н кве́ткавы магазі́н;

цвето́чный чай кве́ткавы чай, кве́ткавая гарба́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блужда́ющий

1. прич. які́ (што) блука́е; які́ (што) блу́дзіць;

2. прил. блука́ючы;

блужда́ющий нерв анат. блука́ючы нерв;

блужда́ющая по́чка мед. блука́ючая ны́рка;

блужда́ющие звёзды блука́ючыя зо́ркі;

блужда́ющие то́ки блука́ючыя то́кі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

блука́ючы

1. прич., в разн. знач. блужда́ющий;

2. деепр. блужда́я;

○ б. нерв — анат. блужда́ющий нерв;

~чая ны́рка — мед. блужда́ющая по́чка;

~чыя зо́ркі — блужда́ющие звёзды;

~чыя то́кі — блужда́ющие то́ки;

~чыя агні́ — блужда́ющие огни́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Абрыня́ць ’напухнуць, азызнуць’ (Шн.). Можна рэканструяваць як obъriněti < *obъrinъ ’волат’ (гл. Мартынаў, БЛ, 1972, 2), ст.-рус. объринъ захавала толькі значэнне ’авар’, але ст.-польск. ob‑rzym ’волат’ дало ст.-польск. obrzmieć ’напухнуць’. Параўн. таксама чэш. obr, славац. obor, славен. ober ’волат’. У выніку памылковай дэкампазіцыі польск. obrzmieć > o‑brzmieć, na‑brzmieć. Апошняя форма была запазычана ў чэшскую мову з ляш. nabrnět ’напухнуць’ (Махэк₂, 406 і 67). Менш верагодна сувязь адрыняць з укр. брунька ’почка’, чэш. brnka ’паслед’, якія Трубачоў (Этымалогія, 1964, 3–4) супастаўляе з ст.-інд. bhrūná ’зародак’, лат. braũna ’луска’. Апошнія да і.-е. *bhrē̆u/bhrū̆ ’пухнуць’ (Покарны, 169).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)