пост,

аб’ект аховы вартавога; вайсковая асоба, выконваючая спец. задачу; адказная пасада.

т. 12, с. 516

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пост​II м. рэл. Fásten pl

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пост​I м.

1. (пасада) Pósten m -s, -, Stéllung f -, -en, Amt n -(e)s, Ämter;

міністэ́рскі пост Minísteramt n -(e)s, Minísterposten m -s, -; Minístersessel m -s, -;

займа́ць пост éinen Pósten ínnehaben* аддз. [bekléiden];

2. вайск. Pósten m -s, -, Postíerung f -, -en, Stélle f -, -n; Wáchposten m (вартавы);

назіра́льны пост Beóbachtungsposten m;

расстаўля́ць пасты́ Pósten áufstellen;

стая́ць на пасту́ Pósten stéhen*;

быць заўжды́ на пасту́ перан. ímmer auf dem Pósten sein;

заста́цца на пасту́ перан. auf séinem Pósten áusharren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пост-

(лац. post = пасля)

першая састаўная частка складаных слоў, якая выражае паняцці «пасля», «пазней».

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пост

(фр. poste, ад лац. positus = пастаўлены)

1) аб’ект, які ахоўваецца і абараняецца вартавым;

2) салдат або невялікі вайсковы падраздзел, пастаўлены для аховы чаго-н., назірання за чым-н.;

3) перан. адказная пасада.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Пост ’устрыманне ад скаромнай ежы’, ’перыяд устрымання’ (ТСБМ, Шат., Сл. ПЗБ, Бяльк.), ’сама посная страва’ (Шат.). Параўн. укр. піст, рус. пост, польск. post, н.-луж. spót, в.-луж. póst, чэш. půst, славац. pôst, славен. pòst, серб. по̂ст, макед. пост, балг. пост, ст.-слав. постъ. Сюды ж по́снікаць, по́снікаваць, постува́ць ’тс’ (калін. Мат. Гом., ТС), по́стуваць, по́ставаць ’пасціць, пасціцца’ (Бяльк., Нас., Мат. Гом., Байк. і Некр., Ласт.), по́сціць ’тс’ (светлаг., хойн., Мат. Гом.), постава́нне ’нястачы’ (Юрч. СНЛ), по́стываць ’цярпець нястачы’ (Юрч. Вытв.), по́сны, пасны́ ’без мяса і малака; нятлусты’ (ТСБМ, Шат., Касп., Бяльк., Ян., ТС, Сл. Брэс.; воран., Сл. ПЗБ), ’цвярозы’ (карм., Мат. Гом.), ’худы’ (Ян.), ’неўрадлівы (пра глебу)’ (в.-дзвін., Сл. ПЗБ), по́сніна, по́сніца, пасната́ ’посная ежа’ (Шат., Касп.; брасл., Сл. ПЗБ; добр., Мат. Гом.). Старажытнае агульнаславянскае запазычанне са ст.-в.-ням. fasto ’пост’ (Міклашыч, 260; Фасмер, 3, 340–341; Шустар-Шэўц, 2, 1139), паводле іншых, *postъ < *postiti sę ’пасціцца’ < гоц. fastan або ст.-в.-ням. fasten ’тс’ (Махэк₂, 500–501), параўн. ням. fest ’стойкі, трывалы, трывушчы’. Банькоўскі (2, 716) следам за Ліндэ выводзіў з грэч. άπαστος ’галодны’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пост..., прыстаўка.

Утварае прыметнікі і назоўнікі са знач. надыходу, працякання чаго-н. пасля чаго-н., услед за чым-н., напр.: постінфекцыйны, пострадыяцыйны, постсавецкі, постпазіцыя, посттаталітарызм.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́ст-піке́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. по́ст-піке́т по́ст-піке́ты
Р. по́ст-піке́та по́ст-піке́таў
Д. по́ст-піке́ту по́ст-піке́там
В. по́ст-піке́т по́ст-піке́ты
Т. по́ст-піке́там по́ст-піке́тамі
М. по́ст-піке́це по́ст-піке́тах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пост...

т. 12, с. 516

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Гідралагічны пост 12/491

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)