Verbum

папяльні́к, -пельніка́, мн. -пельнікі́, -пельніко́ў, м. (спец.).

Ніжняя частка топкі, куды падае попел.

павыграба́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

Выграбці ўсё, многае.

П. попел з топак.

спапяле́лы, -ая, -ае.

1. Які ператварыўся ў попел.

Спапялелая будыніна.

2. перан. Які набыў колер попелу; шэры.

спапяле́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; зак.

1. Ператварыцца ў попел, згарэць дашчэнту.

2. перан. Стаць попельным, шэрым.

вы́трусіць, -ушу, -усіш, -усіць; вы́трусі; -ушаны; зак., што (разм.).

Трусячы, выкінуць, вытрасці.

В. попел з люлькі.

|| незак. вытру́шваць, -аю, -аеш, -ае.

папяле́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -е́е; незак.

1. Ператварацца ў попел (разм.).

Папялела хата ў агні.

2. Набываць колер попелу.

Познім летам папялеюць зоркі.

вы́грабці, -грабу, -грабеш, -грабе; вы́граб, -бла; вы́грабі; -бены; зак., што.

1. Грабучы, выдаліць.

В. попел з печы.

2. Грабучы, рыючы, утварыць паглыбленне.

В. ямку, нару.

|| незак. выграба́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.