по́ліс​2

(гр. polis)

горад-дзяржава як асобая форма сацыяльна-эканамічнай і палітычнай арганізацыі, тыповая для Старажытнай Грэцыі.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

блок-по́ліс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. блок-по́ліс блок-по́лісы
Р. блок-по́ліса блок-по́лісаў
Д. блок-по́лісу блок-по́лісам
В. блок-по́ліс блок-по́лісы
Т. блок-по́лісам блок-по́лісамі
М. блок-по́лісе блок-по́лісах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Страхавы поліс 10/81

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

страхавы поліс

т. 15, с. 204

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

по́лис по́ліс, -са м.;

страхово́й по́лис страхавы́ по́ліс.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

insurance policy [ɪnˈʃʊərənsˌpɒləsi] n. страхавы́ по́ліс

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

policy​2 [ˈpɒləsi] n. страхавы́ по́ліс

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

polisa

ж. эк. поліс;

polisa ubezpieczeniowa — страхавы поліс

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Políce

[- sə]

f -, -n (страхавы́) по́ліс

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

метрапо́лія, ‑і, ж.

1. Гіст. У Старажытнай Грэцыі — горад-дзяржава (поліс) у адносінах да заснаваных ім калоній на тэрыторыі іншых краін.

2. Капіталістычная краіна ў адносінах да калоній, якімі яна ўладае.

[Грэч. mētēr — маці і polis — горад.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)