чамбу́р, ‑а, м.
Повад аброці, на якім водзяць або за які прыводзяць верхавога каня.
[Цюрк. čumbur]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павіва́ны, ‑ая, ‑ае.
Абл. Перавіты трэцяй столкай. Повад быў са старога леташняга павіванага пастронка. Пташнікаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павадо́к, -дка́, мн. -дкі́, -дко́ў, м.
Кароткі повад, а таксама рэмень, на якім водзяць сабак.
Узяць сабаку на п.
◊
Ісці на павадку ў каго (разм., неадабр.) — знаходзіцца ў залежнасці ад каго-н.
|| прым. павадко́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гне́дка, ‑і; Р мн. ‑дак; м.
Конь гнядой масці. Сцёпка смыкнуў гнедку за повад, і той выйшаў з лужыны. Хомчанка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Павады́ ’сцяблы і лісце агуркоў’ (БДА, 863). Гл. повад.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
павадо́к, ‑дка, м.
1. Памянш. да повад; кароткі повад. Весці каня на павадку.
2. Рэмень або ланцужок, на якім водзяць сабак. Чырвонаармеец узяў сабаку на павадок і паказаў след .. чалавека. Колас. Пані Курпёва трымала на павадку маленькага сабачку і часта перабівала маю работу недарэчнымі пытаннямі, парадамі. Карпюк.
3. Кароткая жылка з кручком, якая прывязваецца да канца рабочай часткі лескі або снасці. Доўгі павадок. Кароткі павадок.
•••
Ісці на павадку гл. ісці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Луга́ць ’браць на повад’ (мазыр., З нар. сл.). Да лыга́ць (гл.). Параўн. таксама налы́гач.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Зальго́ўваць ’браць на повад’, ’падпарадкаваць’ (мазыр., З нар. сл.). Апафанічны варыянт да залыгаць ’тс’ (ТСБМ). Гл. лыгаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ло́нжа, ‑ы, ж.
1. Доўгі повад, які ўжываецца ў манежы пры выездцы коней; корда.
2. Спец. Вяроўка, якая прымацоўваецца да пояса гімнаста, акрабата пры выкананні асабліва складаных і небяспечных нумароў для засцярогі ад падзення.
[Фр. longe.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Су́рамяць ’сырыца, сырамятная скура’ (Цых.), су́рам ’тс’ (З нар. сл.), суромец ’тонкі скураны раменьчык’ (Сержп.), су́рметка ’папруга, повад з сырамяці’ (Сл. ПЗБ). Гл. сырамяць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)