планетахо́д, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Аўтаматычны самаходны апарат з дыстанцыйным кіраваннем, які перамяшчаецца па паверхні планеты, аддаленай ад Зямлі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

плането́лаг, ‑а, м.

Астраном, які вывучае планеты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Астэроіды, гл. Малыя планеты

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

іншаплане́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да іншай планеты. Іншапланетныя цывілізацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

біягеасфе́ра, ‑ы, ж.

Абалонка зямнога шара, у якой сканцэнтравана жывое рэчыва планеты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

магнітасфе́ра, ‑ы, ж.

Спец. Магнітнае акружэнне Зямлі або якой‑н. другой планеты.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

АМАЛЬТЭ́Я,

найбліжэйшы спадарожнік планеты Юпітэр. Сярэдняя адлегласць ад планеты 181 тыс. км, перыяд абарачэння 0,498 сут, радыус 80 км. Арбіта Амальтэі ляжыць у плоскасці экватара планеты. Адкрыў Э.Барнард (1892, ЗША).

т. 1, с. 304

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

планетало́гія, ‑і, ж.

Комплекс навук, якія вывучаюць планеты Сонечнай сістэмы і іх спадарожніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

афе́лій, ‑я, м.

Спец. Найбольш аддалены ад Сонца пункт арбіты планеты або каметы.

[Ад грэч. apó — воддаль і hélios — Сонца.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плане́тны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да планеты (у 1 знач.). Планетная арбіта. Планетная сістэма.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)