па́ра​II ж (стан вады) Dampf m -(e)s, Dämpfe;

ад ко́ней ідзе́ па́ра die Pférde dámpfen;

быць пад па́раю únter Dampf stéhen*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пара́​III ж

1. (час, перыяд) Zeit f -; (года) Jáhreszeit f;

ле́тняя пара́ Sómmerzeit f;

вячэ́рняй парю ábends, zur Ábendzeit;

гара́чая пара́ Árbeitsspitze f -, árbeitsreiche Zeit;

2. вык безас es ist [wird] Zeit, es ist an der Zeit;

даўно́ пара́ es ist höchste Zeit;

з тае́ пары́ von jéner Zeit an;

з гэ́тай пар ы́ von dieser Zeit an;

на пе́ршую пару́ ánfangs, in der érsten Zeit

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

па́ра​I ж Paar n -(e)s, -e;

па́р бо́таў ein Paar Stíefel;

е́хаць на па́ры ко́ней ein Zwéigespann fáhren*;

яна́ яму́ не па́ра разм sie passt nicht zu ihm;

2. разм (некалькі) ein paar, éinige;

◊ на па́ру слоў разм auf ein Wort;

два бо́ты па́ра ≅ Gleich und Gleich geséllt sich gern

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пара

Том: 24, старонка: 4.

img/24/24-004_0006_Пара.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

пара

Том: 24, старонка: 4.

img/24/24-004_0007_Пара.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Па́ра 1 ’газ, які ўтвараецца пры выпарванні вады, нагрэтай да высокай тэмпературы; газападобны стан вады’; пар ’паравое поле’, па́рнасць, па́рына, па́раніна, парно́та, парні́к, па́ранка, паро́нка. Агульнаславянскае: рус. пар, укр. па́ра ’паравое поле, выпарэнне’, царк.-слав. пара ’выпарэнне’, польск. par, para, чэш. pára, славац. para, серб.-харв. па̏ра, славен. pȃra, балг. па́ра. Звязана чаргаваннем з прэць, прэю (гл.) (Траўтман, 231; Младэнаў, 411; Праабражэнскі, 2, 20; Фасмер, 3, 203). Параўн. па́рыць.

Па́ра 2 ’два аднолькавыя сіметрычныя прадметы, якія складаюць адно цэлае; дзве асобы, мужчына і жанчына, дзве жывёліны, самец і самка; два прадметы, дзве штукі чаго-небудзь’. Рус., укр. па́ра. Праз польск. para з сяр.-в.-ням. pâr ’пара’ ад лац. pār ’роўны, пара’ (Брукнер, 395; Праабражэнскі, 2, 16; Фасмер, 3, 203). Ст.-бел. пара XVI ст. таго ж паходжання (Булыка, Лекс. запазыч., 154).

Пара́ ’час, перыяд; адпаведны час’. Рус., укр. пора́ ’час, пара, узрост’, польск. pora ’выпадак, пара’, балг. по́ра ’узрост’. Пэўнай этымалогіі няма. Лічаць роднасным ‑пор (гл. напор, упор), якое звязана з пярэць, пру, і набліжаюць да грэч. πορεῖν, аорыст ἔπορον, эпір. πόρον ’даць, прадставіць’, ’вызначыць’ (Младэнаў, 489; Праабражэнскі, 2, 166; Мацэнаўэр, LF, 13, 180 і наст.; Фасмер, 3, 328). Міклашыч (240) указвае яшчэ на рус. дыял. пора́ ’падпорка для стога сена’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пара́

(тур. para)

разменная манета Турцыі, роўная ​1/40 куруша (піястра), і Югаславіі, роўная ​1/100 дынара.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

па́ра

(ст.-польск. para, ад с.-в.-ням. pār)

1) два аднолькавыя сіметрычныя прадметы, якія складаюць адно цэлае;

2) дзве асобы або дзве жывёліны рознага полу;

3) запрэжка з дваіх коней.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пара...

Першая састаўная частка складаных слоў са знач.: які знаходзіцца побач, адхіляецца ад чаго-н., парушае што-н.; мае адносіны да па́ры², паравы, напр.: параметрычны, парапсіхалогія, парагенератар, параадводны, параразмеркавальнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пара...,

першая частка складаных слоў.

т. 12, с. 75

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)