pozmieniać

зак. змяніць; памяняць; перарабіць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

замяня́ць ​1, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да замяніць.

замяня́ць ​2, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.

Разм. Тое, што і замяніць (у 4 знач.); абмяняць, памяняць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перарабі́ць, перарабля́ць úmarbeiten vt; ändern vt, úmändern vt (памяняць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

перамяша́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Мяшаючы, злучыць што‑н. неаднароднае; змяшаць. Перамяшаць пясок з цэментам.

2. Памяняць месцамі часткі чаго‑н. аднароднага; памяшаць. Перамяшаць вуголле.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

úmdenken

* vi (паступо́ва) памяня́ць свае́ по́гляды

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

перамяня́ць ​1, ‑яю, ‑яеш, ‑яе.

Незак. да перамяніць.

перамяня́ць ​2, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., каго-што.

Памяняць усё, многае або ўсіх, многіх. Перамяняць усіх коней. Перамяняць усе рэчы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дор, ‑у, м., зб.

Абл. Драніца. Жанчына падумала, што на адны нявестчыны заробкі можна будзе за год які памяняць падгнілае ніжняе бярвенне ў хаце, перабраць дор на страсе. Чыгрынаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пярэ́гад ’перыяд пагодлівага надвор’я паміж дажджамі’ (глус., Янк. Мат.), пярэ́гадам ’з перапынкамі’ (Сцяшк.; ст.-дар., Сл. ПЗБ). Да перагада́ць ’перадумаць, памяняць намер’, што да гада́ць ’мець намер, меркаваць, збірацца зрабіць’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абстано́ўка ж., в разн. знач. обстано́вка;

памяня́ць стару́ю ~ку — поменя́ть ста́рую обстано́вку;

міжнаро́дная а. — междунаро́дная обстано́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прыда́так, -тка і -тку, мн. -ткі, -ткаў, м.

1. -тку. Тое, што дададзена, прыбаўка, якая з’яўляецца дадаткам да чаго-н. асноўнага.

Памяняць без прыдатку.

2. -тка. Дадатковы адростак, дадатковае ўтварэнне ў арганізме (спец.).

Мазгавы п.

3. -тка. У граматыцы: азначэнне, выражанае назоўнікам (напр.: вочы-зоркі, жанчына-кантралёр).

|| прым. прыда́ткавы, -ая, -ае (да 2 знач.).

П. страўнік у птушак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)