жва́чны, ‑ая, ‑ае.
1. Які жуе жвачку. Жвачныя жывёлы.
2. у знач. наз. жва́чныя, ‑ых. Падатрад млекакормячых атрада парнакапытных, да якога адносяцца авечкі, козы, буйная рагатая жывёла і інш.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бескілявы́, ‑ая, ‑ое.
Спец.
1. Які не мае кіля. Бескілявая птушка.
2. у знач. наз. бескілявы́я, ‑ых. Падатрад птушак, якія не могуць лятаць (да іх належаць атрады: страусы, нанду, казуары і інш.); птушкі-бегуны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гаплакары́дыі
(н.-лац. hoplocarida)
падатрад вышэйшых ракападобных; пашыраны ў морах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
атэка́ты
(н.-лац. athecata)
падатрад марскіх кнідарыяў, утвараюць кусцістыя калоніі на дне, водарасцях, палях.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
канхастра́кі
(н.-лац. conchostraca)
падатрад жабраногіх ракападобных; дробныя ракі, якія трапляюцца ў вадаёмах, што перасыхаюць.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
наркамеду́зы
(ад гр. narke = здранцвенне + медуза)
падатрад марскіх кішачнаполасцевых жывёл атрада трахілідаў, некаторыя віды якіх паразітуюць на гідрамедузах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
алейрадзі́ды
(ад гр. aleurodes = мучны)
падатрад раўнакрылых насякомых з пакрытым мучністым налётам целам, шкоднікаў агародніны і ягадных культур; белакрылкі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
БАКАШЫ́ЙНЫЯ ЧАРАПА́ХІ
(Pleurodira),
падатрад паўзуноў. 2 сям.: пеламедузавыя і змеяшыйныя чарапахі, 13 родаў, 45 відаў. Пашыраны ў прэсных водах Паўд. Амерыкі, Афрыкі, Аўстраліі, а-воў Мадагаскара і Новай Гвінеі.
Даўж. панцыра 30—77 см. Шыя доўгая; могуць выгінаць яе ўбок і закладваць пад панцыр. Ногі пераважна пляскатыя, на пальцах плавальныя перапонкі. Кормяцца дробнымі рыбамі. Мяса і яйцы некаторых выкарыстоўваюць у ежу.
т. 2, с. 229
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
какцы́ды
(н.-лац. coccoidea, ад гр. kokkis, -idos = костачка)
падатрад раўнакрылых насякомых, які аб’ядноўвае чарвяцоў і шчытовак; шкодзяць сельскагаспадарчым культурам і лесу.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
тэрыядо́нты
(ад гр. therion = звер + odus, odontos = зуб)
падатрад вымерлых паўзуноў, некаторыя прадстаўнікі якога былі продкамі млекакормячых; вядомы з адкладаў палеазою і мезазою; зверазубыя.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)