обеща́ть

1. сов. паабяца́ць, даклярава́ць;

2. несов. абяца́ць, дакляро́ўваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

посули́ть сов., прост.

1. (пообещать) паабяца́ць;

2. (пожелать) пажада́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наабяца́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што і чаго.

Паабяцаць многа чаго‑н. [Юрку] вельмі многа наабяцалі — асабліва на будучае. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

obiecać

зак. паабяцаць, дакляраваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

przyobiecać

зак. паабяцаць, дакляраваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

poobiecywać

зак. паабяцаць, дакляраваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

*Заклі́пацца, заклі́патісе ’клясціся’ (Сл. паўн.-зах.). Польск. разм. zaklepać ’зрабіць, абгаварыць, паабяцаць’. Відаць, бел. слова на польск. тэрыторыі з польск.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Зман ’падман’. Параўн. ст.-рус. изманити ’паабяцаць’ (1651 г.), балг. изма̀ма, макед. измама ’падман, ілюзія’, польск. zmanić ’падмануць’. Бязафіксны назоўнік ад дзеяслова *з‑ма‑ніць, гл. маніць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

даклярава́ць

(польск. deklarować, ад лац. declarare)

паабяцаць зрабіць што-н., аднесціся пэўным чынам да каго-н., чаго-н.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

solennie

кніжн.. урачыста;

solennie obiecać — урачыста паабяцаць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)