сцішка́, прысл.

Абл.

1. Ціха, нягучна. Настрой у нас быў прыўзняты, мы сцішка перагаворваліся, жартавалі. Ляўданскі.

2. Непрыкметна, патаемна. І вось, паявіўшыся неўзаметку, сцішка, усё больш і больш мяне пачынала трывожыць адчуванне нейкай няёмкасці. Скрыган.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падцмо́кваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

Разм. Цмокаць нягучна або ў такт чаму‑н. Падцмокваць языком. □ Нашы людзі трывалыя: што ім жаласнае ні гавары, будуць слухаць, падцмокваць, памогуць бяду бедаваць, а слязы з вока не ўпусцяць. Калюга.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цішко́м, прысл.

1. Непрыкметна, употай; крадучыся, крадком. І Губіч тут быў не аднойчы, Не раз прабіраўся цішком Бязлюднаю сцежкаю воўчай У гэты эсэсаўскі дом. Колас.

2. Ціха, нягучна, без шуму. Ноччу Валька плакала цішком, каб не пачуў чужы. Брыль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сці́ха, прысл.

Абл.

1. Ціха, нягучна. Як прыходзіў Бандарэнка, А з ім — Бандарыха. Галасілі над дачушкай, Галасілі сціха. Купала. — Скажы ты... — загаварыў Махорка да Насты, сціха, як шаптаў. Пташнікаў. // Нячутна, не робячы шуму. Ён [Гусляр] падаўся сціха да акна. Лойка.

2. Незаўважна для іншых, тайна. Прабраліся б сціха на насып. Ад мосціка ў трох кіламетрах. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ціху́тка прысл. разм.

1. (нягучна) ganz léise; gedämpft (прыглушана);

2. (павольна) gánz lángsam, bedächtig;

3. (цішком) héimlich, in áller Stílle

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цішко́м прысл.

1. (употай) héimlich, im Gehéimen, in áller Stílle, im Stíllen;

цішко́м ад каго-н. hínter j-s Rücken

2. (нягучна) léise

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ці́ха прысл.

1. (нягучна) léise; gedämpft (прыглушана); geräuschlos (без шуму);

2. (спакойны) still, rúhig;

3. у знач. вык безас. still; wíndstill (пра надвор’е);

тут ці́ха hier ist es still;

4. (павольна) lángsam

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

múcken

1.

vi

1) пі́кнуць

nicht ~ — не пі́кнуць

2) (нягу́чна) бурча́ць

2.

(sich):

sie dürfen sich nicht ~ — яны́ i пі́кнуць не сме́юць [не адва́жваюцца]

sich nicht ~ — не сказа́ць ні сло́ва

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

undertone

[ˈʌndərtoʊn]

n.

1) ні́зкі або́ ве́льмі ці́хі тон

to talk in undertones — гавары́ць нягу́чна, напаўго́ласа

2) адце́ньне n., паўто́н -у m. (ко́леру)

an undertone of brown — рудо́е адце́ньне

3) адце́ньне n.

an undertone of sadness in her gaiety — адце́ньне сму́тку ў е́йнай весяло́сьці

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дудзе́ць, дуджу, дудзіш, дудзіць; незак.

Іграць не дудцы, дудзе. // Разм. Гусці. Аднекуль зверху пранозліва дудзіць сігнал маставога крана. Асіпенка. [Максімка] зняў тэлефонную трубку і доўга слухаў, як там нешта дудзела. Сабаленка. // што і без дап. Разм. Аднатонна, нягучна гаварыць, чытаць, спяваць. Дудзець пад нос. □ Голас то змаўкаў, то зноў пачынаў дудзець пра храбрага камара, і ад гэтага аднастайнага дудзення пачынала хіліць да сну. Лынькоў. Лявон канчаў падплятаць лапаць і дудзеў пад нос нейкую сумную песню. Чарот. // перан. Надаедліва паўтараць адно і тое. [Фінцечцы] заўсёды гаварылі, што яна прыгожанькая. Асабліва перад бацькамі. А бацькі штодня дудзелі ёй аб гэтым. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)