únbeweglich, unbewéglich

1.

a нерухо́мы

2.

adv нерухо́ма

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

stock-still [ˌstɒkˈstɪl] adv. нерухо́ма, як слуп;

He stood stock-still. Ён стаяў як скамянелы.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зважа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., на каго-што і з дадан. (звычайна з адмоўем).

Звяртаць увагу на каго-, што-н., надаваць значэнне каму-, чаму-н.

Ён ні на што не зважае.

○

Зважай! — каманда, якая азначае: стаяць навыцяжку, нерухома.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нерухо́мы, -ая, -ае.

1. Які не рухаецца, застаецца ўвесь час на адным месцы.

Н. блок.

Стаяць нерухома (прысл.).

2. перан. Які не змяняе свайго выразу.

Н. позірк.

3. У граматыцы: які не мяняе свайго месца (пра націск).

|| наз. нерухо́масць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

со́нна,

1. Прысл. да сонны.

2. безас. у знач. вык. Спакойна, ціха, нерухома. Вакол стала ціха і сонна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

still​4 [stɪl] adv. нерухо́ма, ці́ха, спако́йна;

Time stood still. Час спыніўся;

His heart beat still. Яго сэрца ціха білася.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

quietly

[ˈkwaɪətli]

adv.

1) ці́ха, ці́хенька, паці́ху; ціхачо́м, цішко́м

2) спако́йна

3) нерухо́ма

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

укапа́ны і уко́паны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад укапаць.

•••

Як (нібы, быццам) укапаны (укопаны) — зусім нерухома (стаць, спыніцца і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мармы́рак ’таўстаморды чалавек, які стаіць нерухома і, мармычучы, лыпае вачыма або вытрэшчвае іх’ (полац., Нар. лекс.). У выніку прыпадабнення р…л > р…р з мармыль (гл.) пры дапамозе суфікса ‑ак.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прыкава́ць, -кую́, -куе́ш, -куе́; -куём, -куяце́, -кую́ць; -ку́й; -кава́ны; зак., каго-што.

1. Коўкай прымацаваць да чаго-н.

П. сейф да сцяны.

2. перан. Прымусіць нерухома заставацца ў якім-н. стане, на якім-н. месцы.

Страх прыкаваў яго да месца.

◊

Прыкаваць чыю ўвагу, позіркі да каго-чаго (кніжн.) — прыцягнуць чыю-н. пільную ўвагу, позіркі.

|| незак. прыко́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)