Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
славянафо́б, ‑а, м.
Праціўнік культурнапалітычнага збліжэння са славянскімі народамі і краінамі; ненавіснік славян.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
...фоб, ‑а, м.
Другая састаўная частка складаных слоў, якая абазначае: «ненавіснік», «праціўнік» чаго‑н., напрыклад: англафоб, славянафоб.
[Ад грэч. phobos — страх.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
юдафо́б
(ад лац. iudaeus = яўрэй + -фоб)
ненавіснік яўрэяў; антысеміт.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
германафо́б
(ад лац. Germanus = немец + -фоб)
праціўнік, ненавіснік усяго нямецкага.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
-фоб
(гр. phobos = страх)
другая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае паняццям «ненавіснік», «праціўнік».
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
шко́днік, ‑а, м.
1. Жывёла, насякомае, якое прыносіць шкоду ў лясной, сельскай, складской, а таксама хатняй гаспадарцы. Да таго ж маці не раз гаварыла, што вожык нават вялікую карысць прыносіць чалавеку, бо знішчае ўсялякіх палявых шкоднікаў.Ляўданскі.Не заўважыць размнажэння лясных шкоднікаў — як гэта магло здарыцца з ім, Курчэвічам?Мяжэвіч.
2. Небяспечны чалавек, вораг; ненавіснік. Мінула некалькі дзён. Міліцыя і пракуратура так і не знайшлі шкодніка.Гроднеў.//Разм. Шкадлівы, шкодны чалавек. [Пан:] — Мельнік твой, Капіца, шкоднік па натуры.Бажко.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
АЛЬФ’Е́РЫ (Alfieri) Віторыо
(16.1.1749, г. Асты, Італія — 8.10.1803),
італьянскі драматург і паэт; стваральнік нац. трагедыі класіцызму. Скончыў Турынскую ваен. акадэмію (1766). Аўтар трагедый: «любоўных» («Антоній і Клеапатра», 1774—75; «Піліп», 1776; «Актавія», 1779, і інш.), «свабоды» («Віргінія», 1777; «Змова Пацы», 1777—81; «Брут І», «Брут II», абедзве 1786, і інш.), «пра барацьбу за трон» («Дон Гарсія», 1774—78; «Марыя Сцюарт», 1777—86, і інш.), «сямейных пачуццяў» («Антыгона», 1775—76; «Альцэста», 1797, і інш.), «унутранай барацьбы» («Саул», 1782); «Міра», 1784); камедый у вершах (1800—03): «Адзіны», «Нямногія», «Проціяддзе», «Развод» і інш.; эпіграм, сатыр, празаічных памфлетаў (зб. «Ненавіснік Галаў», 1799); трактатаў «Пра тыранію», «Пра ўладара і літаратуру» (абодва 1789); аўтабіяграфіі «Жыццё Віторыо Альф’еры з Асты, расказанае ім самім» (1806). Яму належаць каля 200 санетаў і пераклады з антычных класікаў.
