bawl [bɔ:l] v. крыча́ць, раўці́, гарла́ніць, гарлапа́ніць

bawl out [ˌbɔ:lˈaʊt] phr. v. infml зрабі́ць вымо́ву, накрыча́ць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

зла́яць, злаю, злаеш, злае; зак., каго-што.

Разм. Моцна накрычаць, аблаяць. Мужык той быў чуць не сацыяліст: панскую кабылу назваў брыдка і земскага калісь.. злаяў перад соцкім. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wykrzyczeć

зак. вылаяць, накрычаць;

гл. wykrzyknąć

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ánherrschen

vt накрыча́ць (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ánschnauzen

vt накрыча́ць (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

skarcić

зак. аблаяць, прыструніць каго, накрычаць каго

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

◎ Назява́ць экспр. ’накрычаць’ (паст., Сл. ПЗБ). Да зяваць ’моцна крычаць, гарланіць’ (Нас.), параўн. зяваць ’пазяхаць’ (там жа), гл. Звяртае на сябе увагу аднолькавае развіццё значэння ад ’пазяхаць’ да ’крычаць’ у беларускага і славенскага дзеяслова zęvati.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ту́йка ‘пудзіла’, ‘гультайка’ (Касп.). Няясна; магчыма, ад выклічніка туй, варыянтнага да ту (гл. папярэдняе слова), параўн. ту́кала ‘неслух, які нічога не робіць, пакуль не накрычаць на яго’ (Нас.), гл. ту́каць ‘лаяць, крычаць’, польск. дыял. tuknǫć ‘крыкнуць на ваўка звыклым спосабам: tu! (Варш. сл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ánscheißen

* vt груб.

1) абдуры́ць, ашука́ць

2) накрыча́ць, нараўці́ (на каго-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

reprove

[rɪˈpru:v]

v.t.

га́ніць, ганьбава́ць каго́, крыча́ць на каго́

to reprove the boy for teasing the cat — накрыча́ць на хлапца́ за то́е, што дра́жніць ката́

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)