breathing space

ме́сца, час, каб во́льна ўздыхну́ць; наго́да адпачы́ць, перадыхну́ць

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Bewéggrund

m -(e)s, -gründe наго́да, матыў (паводзін і г.д.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

occasion

[əˈkeɪʒən]

1.

n.

1) наго́да, акалі́чнасьць f.

on the occasion of — з наго́ды чаго́-н.

2) спэцыя́льная падзе́я або́ наго́да

this festive occasion — гэ́тая ўрачы́стая наго́да

3) прычы́на, падста́ва f.; зачэ́пка f.

the occasion of the quarrel — прычы́на сва́ркі

on occasion — ча́сам, часа́мі, калі́-нікалі́, пры наго́дзе

2.

v.

дава́ць падста́ву, быць прычы́най

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

opportunity

[,ɑ:pərˈtu:nəti]

n.

наго́да f., зру́чны вы́падак

to take the opportunity of — скарыста́ць з наго́ды

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Verúrsachung

f -, -en

1) прычы́на, наго́да

2) узбуджэ́нне (гневу і г.д.), прычыне́нне

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Behélf

m -(e)s, -e

1) дапамо́га, дапамо́жны сро́дак

2) наго́да, адгаво́рка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

auspicious

[ɔˈspɪʃəs]

adj.

1) спрыя́льны, уда́лы, памы́сны

an auspicious beginning — памы́сны пача́так

2) ра́дасны

auspicious occasion — ра́дасная наго́да

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

chance​1 [tʃɑ:ns] n.

1. вы́падак;

by chance выпадко́ва

2. шанс, шанц; магчы́масць, мажлі́васць; наго́да;

take one’s chance рызыкава́ць;

have no chance не мець ша́нсаў;

have not much/a poor chance мець ма́ла ша́нсаў;

lose the chance упусці́ць магчы́масць

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Áufhänger

m -s, -

1) ве́шалка (у вопратцы)

2) наго́да, падста́ва (для напісання газетнага артыкула)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Прычы́на ’з’ява, акалічнасць, якая абумоўлівае другую з’яву; віна’; ’падстава, зачэпка’ (ТСБМ, Нас., Ласт., Ян.; ашм., Стан.; Сл. ПЗБ, ТС), прічы́на ’тс’ (Бяльк.), прычы́нка ’зачэпка’ (Янк. 3.), з далейшым семантычным развіццём — ’выпадак, нагода’ (Дзмітр., Нас., Нар. Гом.), ’напасць’ (швянч., смарг., мядз., Сл. ПЗБ), ’няшчасце, бяда’, ’пажаданне нядобрага’ (Ян.), ’падучая хвароба’ (Нас.). Асобна трэба вылучыць таксама яшчэ больш далёкія ў семантычных адносінах прычы́на ’варажба аб замужжы’ (Маш.), ’бяседа’ (ТС). Укр. причи́на ’падстава’, ’бяда; хвароба, выкліканая чараўніцтвам’, ’віна’, рус. причи́на ’прычына’, дыял. ’дзіўны выпадак; непрыемнасць, напасць, няшчасце’, ’сурокі; хвароба, гарачка; падучая’, польск. przyczyna ’прычына’, чэш. přičina ’падстава, нагода’, славац. príčina, в.-луж. přičina, н.-луж. pśicyna, серб.-харв. причѝна, балг. причи́на, макед. причина ’тс’. Аддзеяслоўны назоўнік ад *pričiniti < *činiti (гл. прычыніць, чыніць) (Бернекер, 1, 156; Брукнер, 82; Фасмер, 3, 369). Паводле Банькоўскага (2, 932), на з’яўленне значэння ’з’ява, акалічнасць, якія служаць падставай для чаго-небудзь’, паўплывалі пераклады лац. causa і ням. Ursache ’прычына’. Для ўсходнеславянскіх моў дапускаецца калькаванне з польскай або чэшскай (ЕСУМ, 4, 583).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)