Перава́жваць ’навязваць (карову) у іншым месцы’, пераважа́ць ’тс’ (Сл. ПЗБ). Балтызм. Параўн. літ. pérvedžioti ’пераводзіць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

дэбушы́раваць

(фр. déboucher)

уст. навязваць раптоўны бой непрыяцелю ў неспадзяваным для яго месцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ула́дны, -ая, -ае (кніжн.).

1. Схільны навязваць сваю волю, загадваць, падначальваць сабе; які выражае ўладу, волю, рашучасць, уладарны.

У. чалавек.

У. позірк.

2. (звычайна з адмоўем). Які мае права, уладу што-н. рабіць.

Не ўладны загасіць такі агонь.

3. перан. Неадольны, усемагутны.

Уладнае пачуццё.

|| наз. ула́днасць, -і, ж. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

narzucać

незак.

1. накідаць, накідваць;

2. перан. навязваць; накідаць; дыктаваць

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

oktroyieren

[-troa'j-]

vt (D) навя́зваць сі́лай (каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

inflict

[ɪnˈflɪkt]

v.t.

1) нано́сіць (уда́р); спрычыня́ць (боль)

2) навя́зваць; навя́звацца, набіва́цца

•

- inflict a penalty

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

áufnötigen

vt (D) навязваць (што-н. каму-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

intrude

[ɪnˈtru:d]

1.

v.i.

урыва́цца, прыхо́дзіць няпро́шаным ці нежада́ным, навя́звацца, уме́швацца

2.

v.t.

навя́зваць, накіда́ць (свае́ пагля́ды)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

áuflisten

vt (j-m) навя́зваць (каму-н. што-н.) хі́трасцю

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

thrust​2 [θrʌst] v. (thrust)

1. ле́зці, прала́зіць, праціска́цца, прапіха́цца

2. засо́ўваць, утыка́ць;

thrust smb. aside адштурхо́ўваць каго́-н.;

thrust smth. on smb. навя́зваць што-н. каму́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)