Мінор ’музычны лад, акорд якога грунтуецца на малой тэрцыі’, ’сумны, прыгнечаны настрой’ (ТСБМ). З рус. минор ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 84), якое з франц. mineure ’малая тэрцыя’, ’сумны’ ці з італ. minore ’тс’, якое з лац. minor ’меншы’. Слова магло прыйсці і праз польск. мову.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мажора-мінор

т. 9, с. 502

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мінор М. С. 7/490

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Мінор Восіп Саламонавіч

т. 10, с. 391

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

мино́р муз., перен. міно́р, -ру м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

-моль, нескл., м.

У музыцы — тое, што і мінор (ужываецца з літарным абазначэннем ноты). Саната а‑моль.

[Іт. molle — мяккі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Moll

n - муз. міно́р

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

moll

нескл. м. муз. мінор;

symfonia c-moll — сімфонія до-мінор

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

minor, ~u

м. муз. мінор

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

моль​1

(іт. molle = мяккі)

тое, што і мінор 1 (проціл. дур.).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)