Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
almond[ˈɑ:mənd]n.мінда́ль
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
чуфа́, ‑ы, ж.
Адна- або шматгадовая травяністая расліна сямейства асаковых, клубні якой ужываюцца ў харчовай і кандытарскай прамысловасць земляны міндаль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
almond
[ˈɑ:mənd]
n.
мігда́лы pl.; мінда́ль -ю m.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
минда́льбот.мінда́ль, род. (о растении) мінда́ля и (о плоде и семенах) мінда́лю м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мінда́льны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да міндаля. // Які атрымліваюць з міндалю. Міндальнае малако.// Прыгатаваны, зроблены з міндалю, з міндалем. Міндальны торт.
2. Ружовы, падобны колерам на міндаль.
3.перан. Да прыкрасці ласкавы, саладжавы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мігда́л, мікда́ль, мікда́ліна, мігда́лік, мігда́лы ’міндаль (дрэва і плады)’, ’нябесная манна’, ’прысмакі, ласункі’ (Нас., Дун.-Марц.; гродз., Сцяшк. Сл.; слуц., Жыв. сл.; паўд.-усх., КЭС), ст.-бел.микгдалъ, мигдалъ ’міндаль’ (XV ст.) запазычаны са ст.-польск.migdał ’тс’, якое з лац.amygdalum < ст.-грэч.ἀμύγδαλος, ἀμυγδάλη, άμυγδάλιον, — апошнія з семіцкіх моў (Булыка, Лекс. запазыч., 148; Кюнэ, Poln., 77; Фасмер, 2, 623; ЕСУМ, 3, 457).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
мінда́ліна
(ад міндаль)
1) ядро міндальнага арэха;
2) залоза ў глотцы, падобная па форме на міндальны арэх.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
Мандалі́на ’музычны шчыпковы інструмент з чатырма парамі струн’ (ТСБМ). Паводле Крукоўскага (Уплыў, 84), запазычана з рус. мовы, якое з ням.Mandoline ці франц.mandoline < італ.mandolina. Апошняе з’яўляецца дэмінутывам да mandola ’мандаліна-альт’ (Фасмер, 2, 568) < ст.-італ.mandora < лац.pandūra ’трохструнны музычны інструмент’ (Голуб-Ліер, 301). Варш. сл. (2, 871) польск.mandolina (з якога магло быць запазычана і бел. слова) выводзіць з mando(r)la ’міндаль’ — паводле падабенства да яго быў названы музычны інструмент.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
чуфа́
(ісп. chufa)
травяністая расліна сям. асаковых з лінейным лісцем і міндалепадобнымі клубнямі, што ўжываюцца ў харчовай і кандытарскай прамысловасці; культывуецца ў Міжземнамор’і, Малой і Сярэд. Азіі, Афрыцы, Закаўказзі; земляны міндаль.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)