памяня́ць гл. мяняць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

скрана́льнасць, ‑і, ж.

Здольнасць мяняць сваё месцазнаходжанне, скранацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

я́стреб я́страб, -ба м.;

◊

меня́ть куку́шку на я́стреба погов. змяня́ць (мяня́ць) бы́ка на інды́ка; мяня́ць галу́бку на саву́;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Мяніць ’мяняць’, мяніцца ’мяняцца’ (Гарэц., Нас.), ст.-рус. мѣнитися ’тс’, мѣнити ’мяняць’ (XV ст.). Да прасл. mėniticmėna. Гл. мена, мяняць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ме́на, ‑ы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. мяняць і мяняцца; абмен.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праменепраламля́льнасць, ‑і, ж.

Спец. Здольнасць мяняць кірунак светлавога праменя. Праменепраламляльнасць шкла.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

меня́ть несов., в разн. знач. мяня́ць; (изменять — ещё) зме́ньваць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чередова́ть несов. чаргава́ць, мяня́ць па чарзе́ (каго-, што-небудзь);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абсемяні́ць, -ню́, -ні́ш, -ні́ць; -ні́м, -меніце́, -мяня́ць; -нёны; зак., каго-што.

1. Засеяць насеннем.

А. поле.

2. Тое, што і асемяніць (спец.).

|| незак. абсемяня́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

|| наз. абсемяне́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Майна́чыць ’мяняць’ (воран., ашм.), змайна́чыць ’схлусіць’ — балтызм; параўн. літ. mainýti ’мяняць’ (Грынавяцкене, LKK, 16, 177 і 182).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)