Мурава́на

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Мурава́на
Р. Мурава́ны
Д. Мурава́не
В. Мурава́ну
Т. Мурава́най
Мурава́наю
М. Мурава́не

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

падсце́нак, ‑нка, м.

Уст. Мураваны выступ у сцяне для ўстойлівасці; ніжняя частка сцяны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

murowany

мураваны; каменны; цагляны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Муровымураваны’ (Маш.). Да мур1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

bier

[bɪr]

n.

1) пахава́льныя насі́лкі, катафа́льк -у m.

2) грабні́ца f., мурава́ны дол

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

адзы́чыць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., чаго.

Разм. Зрабіць ласку, даць крыху чаго‑н. [Антон Пракопавіч:] — Хата мне патрэбна? Дык з якой трасцы яе ляпіць? Дайце цэглы — палац мураваны пастаўлю. А то на печ адзычаць — і ўсё. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ля́мусмураваны або драўляны будынак для зберагання гаспадарчых прылад, збожжа, прадуктаў, кніг, збораў дакументаў’ (БелСЭ, 6). З польск. lamus, lemus, якія з с.-в.-ням. lēm‑hūs ’гліняны будынак’ < ням. Lehm ’гліна’, ⁺hūs (ням. Haus) ’дом’ (Слаўскі, 4, 43–44).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ля́мус

(польск. lamus, lemus, ад с.-в.-ням. lem-hus = гліняны будынак)

мураваны або драўляны будынак для зберагання гаспадарчых прылад, збожжа, прадуктаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

парка́н, ‑а, м.

Агароджа з бярвёнаў, штыкецін або мураваная. Усе будынкі новыя, са стрыжнёвай сасны, крытыя гонтай, агароджаныя не плотам, а парканам з такіх [бярвёнаў], з якіх у Малінаўцы будавалі хаты. Чарнышэвіч. Са снегу мясцінамі выглядаюць канцы жэрдак ды яшчэ няроўныя крывыя колікі парканаў. Галавач. Кругом бальніцы высокі мураваны паркан. Баранавых.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сушы́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

1. Прыстасаванне, устаноўка для сушкі чаго‑н. Барабанная сушылка.

2. Памяшканне, дзе адбываецца сушка, прасушванне чаго‑н. Суконнае прадпрыемства ў Хомску Кобрынскага павета размяшчалася ў 13 мураваных і драўляных будынках: самы вялікі двухпавярховы дом — два цэхі.., яшчэ адзін мураваны дом. .. Астатнія, драўляныя памяшканні — [фарбавальня], сушылка, сталярная, слясарная і іншыя майстэрні. «Помнікі».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)