Anglocentric [ˌæŋgləʊˈsentrɪk] adj. англацэнтры́чны (скіраваны на адлюстраванне культурных і моўных з’яў Англіі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

дыяхрані́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дыяхраніі. Дыяхранічны аналіз моўных з’яў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дыстрыбу́цыя, ‑і, ж.

Спец. Размеркаванне моўных адзінак, спалучэнні фанем, марфем і слоў, якія адпавядаюць законам дадзенай мовы.

[Англ. distribution — размеркаванне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парады́гма, -ы, мн. -ы, -ды́гм і -ды́гмаў, ж.

У граматыцы:

1) сістэма форм зменнага слова (напр., скланенне наз.) або канструкцыі;

2) любы клас моўных адзінак, аб’яднаных пэўнай агульнай прыкметай.

Словаўтваральная п.

|| прым. парадыгматы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рамані́зм, ‑у, м.

Слова або моўны зварот, запазычаныя з раманскіх моў або ўтвораныя па тыпу моўных зваротаў і выразаў гэтых моў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэканструкцыя,

аднаўленне тэксту літаратурнага помніка; аднаўленне зніклых моўных форм.

т. 13, с. 569

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

структуралі́зм, ‑у м.

1. Напрамак у навуцы, які апісвае аб’ект як сістэму элементаў.

2. Адзін з напрамкаў у мовазнаўстве, які разглядае структуру мовы як цэласную сістэму адносін моўных адзінак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтэрферэ́нцыя, ‑і, ж.

1. Узаемнае ўзмацненне або аслабленне хваль (гукавых, электрычных, светлавых) пры іх накладанні адной на другую. Інтэрферэнцыя святла. Інтэрферэнцыя гукаў.

2. Узаемапранікненне моўных элементаў у выніку кантактавання моў.

[Ад лац. inter — узаемна і ferens, ferentis — які нясе, пераносіць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сі́нтаксіс, -а і -у, м.

1. -у. Уласцівыя пэўнай мове спосабы спалучэння слоў у словазлучэнні і сказы, а таксама раздзел граматыкі, які вывучае сістэму моўных катэгорый, звязаных са спалучэннем слоў і будовай сказаў.

С. беларускага простага сказа.

2. -а. Падручнік, кніга, прысвечаныя вывучэнню такога раздзела граматыкі (разм.).

Купіць «Сінтаксіс беларускай мовы».

|| прым. сінтаксі́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рытмамело́дыка

(ад рытм + мелодыка)

пабудова моўных выразаў паводле інтанацыйных і рытмічных мадэлей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)