Verbum

сяка́ч², секача́, мн. секачы́, секачо́ў, м.

Дарослы самец дзіка, марскога коціка.

узбярэ́жжа, -а, мн. -ы, -аў, н.

Паласа зямлі ўздоўж марскога берага.

|| прым. узбярэ́жны, -ая, -ае.

памо́р’е, -я, н.

На Поўначы: мясцовасць, якая прымыкае да марскога берага.

|| прым. памо́рскі, -ая, -ае.

крыль, -я́, мн. -і́, -ёў, м.

Прамысловая назва некаторых відаў марскога рачка.

|| прым. кры́левы, -ая, -ае.

абарда́ж, -у, м.

Старадаўні спосаб марскога бою — счэпліванне свайго судна з варожым для рукапашнай схваткі.

Узяць на а.

|| прым. абарда́жны, -ая, -ае.

рыф¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

Шэраг падводных або выступаючых з вады скалістых узвышэнняў марскога дна.

Каралавыя рыфы.

|| прым. ры́фавы, -ая, -ае.

рэхало́т, -а, М -ло́це, мн. -ы, -аў, м.

Прыбор для вымярэння глыбіні вады электраакустычным метадам.

|| прым. рэхало́тны, -ая, -ае.

Р. прамер марскога дна.

левіяфа́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (кніжн.).

Пра каго-, што-н., хто (што) здзіўляе сваёй велічынёй, сілай (паводле імя біблейскага марскога страшыдлы ці лятаючага дракона).