mandate​1 [ˈmændeɪt] n. манда́т; распараджэ́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

мандата́рый, ‑я, м.

Спец.

1. Асоба, якая атрымала даручэннае, мандат ад манданта.

2. Капіталістычная дзяржава, якая атрымала мандат на кіраванне калоніяй, якая валодае мандатам.

[Лац. mandatarius — які атрымаў даручэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

імператы́ўны книжн., грам. императи́вный;

і. тон — императи́вный тон;

~ная фо́рма дзеясло́ва — императи́вная фо́рма глаго́ла;

○ і. манда́т — императи́вный манда́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

манда́нт, ‑а, М ‑нце, м.

Спец. Асоба, якая дае каму‑н. даручэнне, мандат на што‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

credentials [krɪˈdenʃlz] n. pl.

1. паслужны́ спіс; манда́т; пасве́дчанне

2. dipl. вяры́цельныя гра́маты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Mandát

n -(e)s, -e

1) манда́т

das ~ über etw. (A) bekómmen* — атрыма́ць манда́т на кірава́нне чым-н.

2) нака́з (выбаршчыкаў)

3) парла́менцкі манда́т; дэпута́цкае ме́сца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

дэпута́т, -а, М -та́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Выбарны прадстаўнік, член выбарнай дзяржаўнай установы.

Гарадскі Савет дэпутатаў.

Д.

Нацыянальнага сходу.

2. Выбарная асоба, упаўнаважаная выконваць якія-н. даручэнні.

|| ж. дэпута́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

|| прым. дэпута́цкі, -ая, -ае.

Д. мандат.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

імператы́ўны, ‑ая, ‑ае.

Кніжн.

1. Які патрабуе безумоўнага падпарадкавання, выканання. Імператыўны мандат. Імператыўны тон.

2. Які мае адносіны да імператыва (у 2 знач.). Імператыўная форма дзеяслова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

credential

[krəˈdentʃəl]

n.

манда́т -у m., пасьве́дчаньне асо́бы; рэкамэнда́цыя f.

•

- credentials

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

mandate

[ˈmændeɪt]

n.

1) зага́д, нака́з -у m.

2) манда́т -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)