Лупа бінакулярная 2/10

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Ко́нская лу́па ’свінуха тонкая (назва грыба)’ (Жыв. сл.). Гл. лупіць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

бінакуля́рны, ‑ая, ‑ае.

У выразах: бінакулярны зрок гл. зрок; бінакулярная лупа гл. лупа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

lens [lenz] n.

1. лі́нза; аб’екты́ў; лу́па

2. anat. хруста́лік (вока)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Áugenglas

n -es, -gläser біно́кль; лу́па; мано́кль

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

цэйтлу́па

(ням. Zeitlupe, ад Zeit = час + Lupe = лупа)

кіназдымачны апарат для скораснай здымкі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Лупакі́ (іран.) ’вочы’ (Сцяшк.). Да лу́па 3 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Пралупі́цца ’абудзіцца рана’ (добр., Мат. Гом.). Конфікснае ўтварэнне (пра- + іцца) ад лупы ’вочы’ (гл. лупа).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

powiększający

powiększając|y

павелічальны;

szkło ~e — павелічальнае шкло; лупа

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Лу́пы 1 ’вусны’, ’вялікія непрыгожыя губы’ (Касп., Шат., Сцяшк., Жд.; віц., мін., шчуч., навагр., КЭС; полацк., Нар. лекс.), польск. паўн.-усх. («z Litwy») łupy ’тс’, ’губы жывёл’. Да лупа 1 (гл.), якое, з’яўляючыся балтызмам, звязана з с.-н.-ням., н.-ням. lobbe, lubbe ’тоўстая, абвіслая губа’ (Слаўскі, 5, 347).

Лу́пы́ 2 мн. ’адходы пры шатраванні круп’ (стол., Выг. дыс.). Да лупа́ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)