Verbum

луг¹, -у, М лу́зе, мн. -і́, -о́ў, м.

Сенажаць, пераважна заліўная.

Уздоўж Нёмана цягнуліся бяскрайнія лугі.

Альпійскія лугі (горныя).

|| памянш. лужо́к, -жка́, мн. -жкі́, -жко́ў, м.

|| прым. лугавы́, -а́я, -о́е.

раздо́льны, -ая, -ае.

1. Шырокі, прывольны, раскінуты на вялікай прасторы.

Раздольныя лугі.

2. перан. Свабодны, лёгкі.

Раздольнае жыццё.

|| наз. раздо́льнасць, -і, ж.

сум, -у, м.

1. Пачуццё смутку, жалю, журбы.

У матчыным голасе чуўся с.

2. Душэўны неспакой, туга.

Апусцелыя палі і лугі навявалі с.

затапі́ць, -таплю́, -то́піш, -то́піць; -то́плены; зак., што.

1. Заліць вадой паверхню чаго-н.

Рака затапіла лугі.

2. Апусціць на дно вадаёма (пра вялікія прадметы).

З. судны.

|| незак. затапля́ць, -я́ю, -я́еш, -я́е.

абало́на, -ы, ж.

1. Частка даліны ракі, якая ў паводку заліваецца вадою.

Прылесная балоцістая а.

2. Малады слой драўніны, што знаходзіцца паміж стрыжнем і карою.

|| прым. абало́нны, -ая, -ае.

Абалонныя лугі.

падако́шваць, -аю, -аеш, -ае; зак.

1. што. Дакасіць у многіх месцах.

П. лугі.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), што і без дап. Завяршыць касьбу — пра ўсіх, многіх.

Аднавяскоўцы падакошвалі і падажыналі.