Ки́то г. Кі́та нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кит зоол. кіт, род. кіта́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кіто́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да кіта ​1. Кітовы промысел.

•••

Кітовы вус гл. вусы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загарпу́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго.

Злавіць, здабыць гарпуном, узяць на гарпун. Загарпуніць кіта. Загарпуніць маржа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Quito

[ˈki:toʊ]

г. Кі́та

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

◎ Кі́ціцы ’кутасы, махры, катахі’ (ТС). Гл. кіціца, кіта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

calf​1 [kɑ:f] n. (pl. calves) цяля́, цялё (каровы); сланяня́, сланянё; дзіцяня́ кіта́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

кітападо́бны, ‑ая, ‑ае.

1. Падобны на кіта ​1. Кітападобная жывёліна.

2. у знач. наз. кітападо́бныя, ‑ых. Атрад водных млекакормячых, да якога належаць кіты, кашалоты, дэльфіны і інш.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кі́ціца ’кутас, снапок, гронка’ (Мат. Гом., Нар. словатв., Сл. паўн.-зах., Нар. сл., Ян.). Гл. кіта.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

samica

ж. самка; саміца;

samica wieloryba — самка кіта

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)