кіль м. марск. Kiel m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

кіль

(гал. kiel)

1) брус, які праходзіць уздоўж судна пасярэдзіне яго дна;

2) нерухомая вертыкальная частка хваставога апярэння самалёта, дырыжабля;

3) прадаўгаваты выраст на грудной косці, да якога прымацаваны грудныя мышцы ў птушак і некаторых млекакормячых (напр. у кажаноў, крата).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Киль г. Кіль, род. Кі́ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

keel [ki:l] n. кіль

♦

on an even keel ро́ўна, спако́йна

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

киль мор. и пр. кіль, род. кі́ля м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Kilonia

ж. Кіль

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

stępka

ж. мар. кіль

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

kil, ~u/~a

м. кіль

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

fin

[fɪn]

n.

1) пла́ўнік -а m. (у ры́бы)

2) кіль -я m. (у самалёце)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

шверт

(ням. Schwert = літар. меч)

высоўны плоскі кіль 1 на малых парусных суднах для павелічэння супраціўлення дрэйфу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)