Verbum

анлайнавы слоўнік

Куба Л. 6/168—169; 10/531; 11/273; 12/446, 449

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Сант’яга-дэ-Куба

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ку́б

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Cuba

[ˈkju:bə]

Ку́ба

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

кубі́чны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае форму куба ¹ (у 1 знач.). Кубічны будынак.

2. Які мае адносіны да куба ¹ (у 2 знач.). Кубічны корань.

•••

Кубічныя меры гл. мера.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Kuba

ж. Куба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

грань

1. (предел, граница) мяжа́, -жы́ ж.;

2. в др. знач. грань, род. гра́ні ж.;

грань ку́ба грань ку́ба.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

грань, -і, мн. -і, -ей і -яў, ж.

1. Плоская частка паверхні геаметрычнага цела, якая ўтварае вугал з другой такой жа паверхняй.

Грані куба.

2. перан. Тое, што адрознівае, аддзяляе адно ад аднаго.

Сціранне граней паміж фізічнай і разумовай працай.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

kúbisch

a які́ ма́е фо́рму ку́ба, кубі́чны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

куб^II (сосуд) куб, род. ку́ба м.;

перего́нный куб пераго́нны куб.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)