круп​II (лошади) крыж, род. кры́жа м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

аксці́ць

‘хрысціць каго-небудзь, рабіць знак крыжа над кім-небудзь, чым-небудзь’

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. акшчу́ аксці́м
2-я ас. аксці́ш аксціце́
3-я ас. аксці́ць аксця́ць
Прошлы час
м. аксці́ў аксці́лі
ж. аксці́ла
н. аксці́ла
Загадны лад
2-я ас. аксці́ аксці́це

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

крыжаві́на, -ы, мн. -ы, -ві́н, ж.

1. Два брусы, дзве планкі, змацаваныя ў выглядзе крыжа.

2. Прыстасаванне на месцы перасячэння рэйкавых пуцей для пераводу цягніка на другі пуць (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

крыжападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае выгляд, форму крыжа. Крыжападобны меч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

town cross [ˌtaʊnˈkrɒs] n. знак у вы́глядзе кры́жа, які́ адзначае ме́сца ры́нку ў го́радзе

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сва́стыка, -і, ДМ -тыцы, мн. -і, -тык, ж.

Знак у выглядзе крыжа з загнутымі пад вуглом канцамі — эмблема германскага фашызму (першапачаткова арнаментальны матыў у старажытных культурах, у мастацтве некаторых народаў).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

распя́ць, разапну́, разапне́ш, разапне́; разапнём, разапняце́, разапну́ць; разапні́; распя́ты; зак., каго-што.

Прыбіць цвікамі да крыжа рукі і ногі (старадаўні спосаб пакарання).

|| незак. распіна́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. распя́цце, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Узві́жа́нне [Узвышэ́нне] Кры́жа Гаспо́дняга н рэл das Fest der Kréuzerhöhung

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

цалава́льны, ‑ая, ‑ае.

У выразе: цалавальны запіс (гіст.) — запіс аб прыняцці прысягі, якая суправаджалася цалаваннем крыжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мірано́сіца, ‑ы, ж.

Жанчына, якая, паводле евангельскае падання, прынесла міра для памазання цела Хрыста пасля зняцця яго з крыжа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)