князёўна, ‑ы, ж.

Незамужняя дачка князя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

агнішча́нін, ‑а, м.

Гіст. Малодшы княжацкі дружыннік, які кіраваў гаспадаркай, дваром і слугамі ў князя (да 11 ст.), потым старшы дружыннік, бліжэйшы дарадчык князя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

князе́віч, ‑а, м.

Малады сын князя (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паса́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

Намеснік князя ў Старажытнай Русі, таксама выбарны галава грамадзянскай адміністрацыі ў феадальных рэспубліках.

Княжацкі п.

Пскоўскі п.

|| ж. паса́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. паса́дніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ты́тул¹, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Ганаровае радавое або дараванае дваранскае званне, якое падкрэслівае прывілеяванае становішча асобы.

Т. графа.

Т. князя.

2. Званне, якое прысвойваецца каму-н. у гонар прызнання яго заслуг.

Т. чэмпіёна.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

о́трак, ‑а, м.

Гіст. Член малодшай дружыны князя ў старажытнай Русі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

велікакня́жацкі, ‑ая, ‑ае.

Гіст. Які мае адносіны да вялікага князя; належыць, уласцівы вялікаму князю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ульяна (дачка цвярскога князя) 11/522

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

удзе́льны​II гіст.Léhns-;

удзе́льныя зе́млі кня́зя die Länderéien [der Lándbesitz] des Fürsten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Алена (дачка ваўкавыскага князя Глеба) 12/89

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)