расклінава́цца, ‑нуецца; зак.

Расшчапіцца ад забітага кліна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паддзі́р, ‑а, м.

Спец. Інструмент у выглядзе кліна, які ўжываецца ў горнай справе для здабычы ломкіх парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выкли́нивание ср.

1. выбіва́нне клі́на;

2. геол. выклі́ньванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

клі́ка, ‑і, ДМ кліцы, ж.

Група людзей, якія імкнуцца любымі сродкамі дасягнуць якіх‑н. карыслівых мэт; банда, шайка. Рэакцыйная кліна. Фашысцкая кліка.

[Ад фр. clique — шайка, банда.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клінападо́бны, ‑ая, ‑ае.

Які мае форму, выгляд кліна. Клінападобная барада. □ Катэр прайшоў, пакінуўшы за сабою клінападобную паласу, што доўга яшчэ трымалася на бадзе. Капусцін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

wedge​1 [wedʒ] n. клін;

drive a wedge убіва́ць клін;

a wedge of cheese кава́лак сы́ру (у форме кліна)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

заклінава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак., што.

Замацаваць пры дапамозе кліна. Заклінаваць тапарышча. □ Качэлі складалі на зямлі: уставілі вось у слупы.. і заклінавалі ў ёй дубовым кліннем палкі. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кайло́, ‑а, н.

Ручны інструмент у выглядзе востраканцовага стальнога кліна на драўляным цаўі для адколвання кускоў горных парод; кірка. Тут кожны выбух, кожны ўдар кайла У грудзі непадатлівай прыродзе Дзеля таго, каб з мёртвых ажыла Краса зямлі, скаванай мерзлатою. Звонак.

[Ням. Keil.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кайло́

(рус. кайло, ад ням. Keil = клін)

ручны інструмент у выглядзе востраканцовага стальнога кліна на драўляным дзяржанні для адколвання кускоў горных парод.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Кайло ’ручны інструмент у выглядзе востраканцовага стальнога кліна на драўляным цаўі для адкопвання кускоў горных парод; кірка’ (БРС, ТСБМ). Рус. кайла і кайло, без геаграфіі (Даль). Дабравольскі адзначае слова ў смаленых гаворках паводле СРНГ Урал. і інш. Бел. з рус., а тое з ням. Keil ’клін’, аднак Фасмер (2, 161) выказваў сумненне ў правільнасці гэтай этымалогіі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)