караты́ст, ‑а, М ‑сце, м.
Спартсмен, які займаецца каратэ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
karate [kəˈrɑ:ti] n. sport каратэ́
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
karate
нескл. н. каратэ;
uprawiać karate — займацца каратэ
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
martial art [ˌmɑ:ʃlˈɑ:t] n. (усхо́дняе) вае́ннае маста́цтва (каратэ, дзюдо і да т.п.)
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
АДЗІНАБО́РСТВЫ ЎСХО́ДНІЯ,
усходнія баявыя ўмельствы, сучасныя аздараўленчыя, спартыўныя і прыкладныя дысцыпліны. Сфарміраваліся ў канцы 19 — пач. 20 ст. на аснове стараж. сістэм ваен. падрыхтоўкі ў краінах Д.Усходу і Паўд.-Усх. Азіі. Тэхніка адзінаюорстваў усходніх засн. на выкананні ўдараў рукамі ці нагамі, кідкоў, абарончых прыёмаў, уздзеянні на слабыя месцы цела і г.д. Некаторыя адзінаборствы ўсходнія (дзюдо, каратэ-до, таэквандо) прызнаны як алімпійскія віды спорту. На Беларусі з адзінабостваў усходніх пашыраны дзюдо, каратэ-до, таэквандо, ушу. Ёсць асобныя групы айкідо, в’етводао, тайскага бокса і інш. Прадстаўнікі Беларусі ў адзінаборствах усходніх перамагалі на чэмпіянатах свету, Еўропы і інш. міжнар. Спаборніцтвах.
А.Я.Вількін.
т. 1, с. 107
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
кікбо́ксінг
(ад англ. kick = удараць нагой + box = біць кулаком)
від спорту, які аб’ядноўвае тэхніку і правілы бокса з прыёмамі ўсходніх адзінаборстваў — каратэ і тэквандо; бокс у спалучэнні з ударамі нагамі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)