Кара́ны

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Кара́ны
Р. Кара́н
Кара́наў
Д. Кара́нам
В. Кара́ны
Т. Кара́намі
М. Кара́нах

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

кора́н рел. Кара́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Koran [kəˈrɑ:n] n. relig. Кара́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Quran, Qur’an [kəˈrɑ:n] n. Кара́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

шыі́зм, ‑у, м.

Напрамак у ісламе, які прымае каран, але не прызнае суну, мусульманскае свяшчэннае паданне, што дапаўняе палажэнні карана.

[Араб.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

koran, ~u

м. каран

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Alcoran

[,ælkoˈræn]

n.

Кара́н -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

scripture [ˈskrɪptʃə] n. : the (Holy) Scripture Бі́блія, Свяшчэ́ннае Піса́нне;

the Muslim scriptures Кара́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Koran

['ko:r-] і [-'rn]

m -s, -e рэл. кара́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Qur’an

[kəˈrɑ:n]

n. = the Koran

Кара́н -у m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)