кара́жбіял Rínde f -, -n; Krúste f -, -n; Bórke f -, -n (у дрэў);
здыма́ць кару́ з дрэ́ваéinen Stamm entrínden;
зямна́я кара́геалÉrdrinde f, Érdkruste f;
кара́ галаўно́га мо́згуанат Hírnrinde f
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
кара
Том: 14, старонка: 276.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
кара
Том: 14, старонка: 276.
Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)
Кара́, укр.кора, рус.кора, чэш.kura, славац.kôra, польск.kora, балг.кора, серб.-харв.ко̏ра, славен.kóra узводзяцца да прасл.kora, якое мае ў якасці найбольш блізкіх адпаведнікаў лац.corium ’скурка, скура’, cortex ’кара’. Трэба таксама мець на ўвазе адпаведнікі да прасл.skora (Трубачоў, Эт. сл., 11, 44–45).
Ка́ра, укр.кара, рус.кара, чэш.kára, славац.kára, польск.kara, серб.-харв.ка́ра, ст.-слав.кара. Прасл.kara ўтворана ад дзеяслова karati ’караць’. Так, Трубачоў (Эт. сл., 9, 151), які насуперак Слаўскаму, 2, 65, мяркуе, што не karati < kara (тады б мы чакалі kariti, як slaviti < slava).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кара́ Засохлы верхні слой гразі (Слаўг.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)