Канечны М. Л. 2/280

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

eventual [ɪˈventʃuəl] adj. канчатко́вы; кане́чны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

фінішо́р, ‑а, м.

Спартсмен (лыжнік, веласіпедыст і інш.), які асабліва хутка праходзіць канечны адрэзак шляху.

[Англ. finish — заканчэнне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фі́ніш, -у, м.

1. Заключная частка спартыўнага спаборніцтва на хуткасць.

2. Канечны пункт, канец такога спаборніцтва.

3. У спорце: некаторая адлегласць на дыстанцыі перад канечным пунктам.

Прайсці ф.

|| прым. фі́нішны, -ая, -ае.

Фінішная стужка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

obligatory

[əˈblɪgətɔri]

adj.

прымусо́вы; абавязко́вы; кане́чны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

bounden

[ˈbaʊndən]

1.

adj.

вымага́ны, абавязко́вы; кане́чны

one’s bounden duty — кане́чны абавя́зак

2.

v. p.p. of bind

абавя́заны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

фіна́льны

(лац. finalis)

канечны, канцавы; заключны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

finalny

1. фінальны, апошні, заключны;

2. гатовы, канечны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

фіналі́зм

(ад лац. finalis = канечны, канцавы)

тое, што і тэлеалогія.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

фі́ніш, ‑у, м.

1. Заключная частка спартыўнага спаборніцтва на хуткасць. Фініш заегу.

2. Канечны пункт спартыўнага спаборніцтва, а таксама (у скачках) невялікая адлегласць перад такім пунктам. Да фінішу заставалася не больш ста метраў, калі я пачуў ззаду тэпанне босых ног. Пінчук.

[Англ. finish.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)