раво́к, раўка́, мн. раўкі́, раўко́ў, м.

1. гл. роў¹.

2. Падоўжанае паглыбленне ў чым-н., канаўка.

|| прым. раво́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кана́вка ж., уменьш. раво́к, род. раўка́ м., кана́ўка.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

groove [gru:v] n.

1. жалабо́к; паз; кана́ўка

2. прывы́чка; руці́на

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

вы́пар, ‑а, м.

Спец. Канаўка ў ліцейнай форме, прызначаная для адводу лішкаў залітага металу і для папаўнення адлівак расплаўленым металам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зраўнава́цца, ‑нуюся, ‑нуешся, ‑нуецца; зак.

Разм. Тое, што і зраўняцца. Зраўнуецца зусім канаўка, збуцвее і зваліцца ад старасці .. бяроза. Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шпо́начны, ‑ая, ‑ае.

Спец. Які мае адносіны да шпонкі; прызначаны для шпонкі. Шпоначная канаўка. // Звязаны з прымяненнем, выкарыстаннем шпонкі. Шпоначнае злучэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Rílle

f -, -n баразна́; жалабо́к, кана́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Rínne

f -, -n жо́лаб; раво́к, кана́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gósse

f -, -n вадасцёкавы жо́лаб, сцёкавая кана́ўка

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

рышто́к, ‑тка, м.

Жалабок, канаўка, раўчук для сцёку вады. Скрозь у полі снег пазганяла ў лагчыны і прыдарожныя рышткі. Чорны. На каменнай платформе, у рыштках, пеніліся ру чайкі. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)