Поўны грацыі (у 1 знач.); прыгожы ў позах, зграбны. Грацыёзная паходка. Грацыёзная постаць. □ Еўрапейская казуля невялікая, у метр даўжынёй, грацыёзная і быстрая ў сваіх рухах жывёла.Прырода Беларусі.// Стройны па форме, вытанчана прыгожы (пра творы мастацтва). Грацыёзны танец.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
giemza
ж.
1.заал. дзікая каза; казуля; сарна (Rupicapra);
2. шаўро
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
deer
[dɪr]
n.
1) але́нь -я m.
2) ла́нь f.; казу́ляf., дзікая каза́
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Réh|kalb
n -s, -kälber, ~kitz
n -es, -e малада́я казу́ля
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Са́рна ’горная каза з невялікімі рагамі’ (ТСБМ, Гар., Др.-Падб., Банк і Некр., Янк. БП, Бес.). Рус.зах.сарна́ ’тс’, укр.са́рна (побач з серна) ’тс’. Запазычанне з польск.sarna ’тс’ (гл. Фасмер, 3, 563) > праслав.*sьrna (Брукнер, 482). Апошняе роднаснае лат.sirna ’сарна, казуля’, ст.-прус.sirvis ’алень’, лац.cervus ’алень’, cornu ’рог’, авесц.srvā ’рог, ногаць’, гоц.haúrn ’рог’. Падрабязна гл. Фасмер, 3, 609.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сэ́рна ’дзікая каза’ (Стан.), ст.-бел.серна ’тс’ (Альтбаўэр, Скарына). Укр.се́рна, рус.се́рна, стараж.-рус.сьрна, польск.sarna, чэш., славац.srna, в.-луж.sorna, н.-луж.sarnja, славен.sŕna, серб.-харв.ср́на, балг.сърна́, макед.срна, ст.-слав.сръна. Прасл.*sьrna роднаснае лат.sirna ’казуля’, ст.-прус.sirvis ’алень’, лац.cervus ’тс’. Звязваецца з лац. ’рог’, і далей з карова, гл. (Фасмер, 3, 609; Глухак, 577; ЕСУМ, 5, 220). Гл. таксама сарна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
АЛЕ́НІ
(Cervidae),
сямейства млекакормячых атр. парнакапытных. 5 падсям.: кабарга, мунтжакі (Cervulinae), вадзяныя алені (Hydropotinae), алені сапраўдныя (Cervinae) і амерыканскія алені (Odocoileinae). 17 сучасных родаў, каля 30 відаў. Пашыраны ў Еўразіі, Паўн. Афрыцы, Амерыцы. Акліматызаваны ў Новай Зеландыі, на Гавайскіх і некат. інш. астравах. На Беларусі лось, казуля, лань і алень высакародны.
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
Казу́лька ’божая кароўка’ (Шатал., З жыцця; Чач.), казулькі ’конікі палявыя’ (Федар. Рук.). Укр.козуля, козулька ’насякомае Cerambix’. Словаўтваральна празрыстая структура; цяжэй вытлумачыць як вытворнае ад каза1, ці тут перанос назвы з казуля, вядомага ў розных значэннях. Параўн. у Федароўскага ў рукапісным слоўніку: kozaczki ’конікі палявыя’. Лексемы з апошнім значэннем могуць быць аўтаномнымі ўтварэннямі (паводзіны насякомага нагадваюць паводзіны жывёлы), магчыма, нават першаснымі для семемы ’божая кароўка’, напр., супадзенне назвы коніка і божай кароўкі ў бел.лельч.кавалік. Разам з тым міфалагічны кантэкст, які суправаджае розныя назвы Coccinella septempunctata як у слав., так і неслав. мовах, дазваляе меркаваць аб магчымай субстытуцыі назвы або міфалагічным варыянце, параўн. бел.кароўка, ярыца, укр.щедрик‑ведрик і рус.козуля, козурка, козюлька, коровка і інш. для сакральнага печыва з відавочнымі зааморфнымі адзнакамі.
Казу́лька ’маленькая лавачка’ (Касп.). Рус.козуля ’кароткая лавачка, зробленая так, што сучкі дрэва з’яўляюцца ножкамі’, казулька ’тс’, халм., пск. ’маленькая лавачка, на якую садзяцца, калі дояць карову’, маск. ’санкі, якія робяць са старой лаўкі’. Матывацыя назвы зразумелая (рожкі, зааморфная адзнака), аднак не вельмі ясна, утворана слова суфіксальным спосабам ад каза або тут перанос назвы ад казуля, параўн. інш. назву лавачкі каза (гл.). Статус інавацыі (усх.-слав.?) няясны.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
goat
[goʊt]
pl. goats or coll. goat
1) каза́f.; казу́ляf. (дзі́кая)
2) го́рны бара́н
3) Sl. ахвя́рны казёл
get one’s goat, Sl. — дражні́ць, злава́ць каго́ знаро́к
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)