каза́-дзераза́

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. каза́-дзераза́ ко́зы-дзярозы́
Р. казы́-дзеразы́ ко́з-дзяро́з
Д. казе́-дзеразе́ ко́зам-дзяро́зам
В. казу́-дзеразу́ ко́з-дзяро́з
Т. казо́й-дзеразо́й
казо́ю-дзеразо́ю		 ко́замі-дзяро́замі
М. казе́-дзеразе́ ко́зах-дзяро́зах

Крыніцы: krapivabr2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Дзікая каза, гл. Казуля

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Каза свойская 5/234

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

каза́-дзераза́ ж., фольк. коза́-дереза́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

каза свойская

т. 7, с. 411

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

каза́-дзераза́, казы-дзеразы, ж.

Фальклорная назва казы. — Дзе ж твая каза-дзераза: ваўкі з’елі, ці мо ў заячую хату схавалася? Кулакоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ко́зачка гл. каза.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

казу́ля, -і, мн. -і, -зу́ль, ж.

Парнакапытная жывёліна сямейства аленевых; дзікая каза.

|| прым. казу́лін, -а, -ы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ко́зачка, ‑і, ДМ ‑чцы; Р мн. ‑чак; ж.

Памянш.-ласк. да каза; невялікая каза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анго́рскі анго́рский;

~кая каза́ — анго́рская коза́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)