Verbum

хларэ́ла, -ы, ж. (спец.).

Аднаклетачная зялёная водарасць.

ко́шанка, -і, ДМ -нцы, ж. (разм.).

Зялёная падкормка (сумесь вікі з аўсом, зялёнае жыта і пад.).

зяле́ніва, -а, н.

1. зб. Зялёная трава, расліннасць, зеляніна.

Нарваць зяленіва свінням.

2. Зялёны колер чаго-н.

цяві́на, -ы, мн. -ы, -він, ж.

Сцябліна травы, травінка.

Зялёная ц. мятліцы.

|| памянш. цяві́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

зялёны, -ая, -ае.

1. Колеру травы, лісця.

Зялёная тканіна.

Зялёная фарба.

2. Пра колер твару: бледны, з зямлістым адценнем (разм.).

З. твар.

3. Які мае адносіны да расліннасці, які складаецца, зроблены з зелені (у 2 і 3 знач.).

Зялёныя насаджэнні.

З. корм.

4. Недаспелы, няспелы.

Зялёныя яблыкі.

Журавіны яшчэ зялёныя.

5. перан. Нявопытны з прычыны маладосці.

З. падлетак.

Молада-зелена (пра нясталую, нявопытную моладзь).

◊

Зялёная вуліца — ужыв. як сведчанне таго, што шлях для транспарту свабодны, святлафоры адкрыты; таксама перан.: пра бесперашкоднае праходжанне чаго-н.

мядзя́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Неядавітая змяя сямейства вужоў бурага або шэра-бурага колеру.

2. Зялёная фарба, прыгатаваная акісленнем медзі.