зна́ўца, -цы м., см. зна́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

знато́к, ‑така, м.

Тое, што і знавец. Знаток вайсковай справы. □ Пан Крулеўскі лічыў сябе знатаком сялянскай псіхалогіі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кнігалю́б, ‑а, м.

Любіцель і знавец кніг; бібліяфіл. Усё цікавае адразу расхопліваюць прагныя кнігалюбы, якія прыходзяць, калі крамка толькі адчыняецца. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кні́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Знавец і аматар кніг.

Заўзяты к.

2. Перапісчык або друкар; выдавец кніг (уст.).

3. Пра адарванага ад жыцця чалавека, які кіруецца ў сваёй дзейнасці ведамі, набытымі з кніг (іран.).

|| ж. кні́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

connoisseur

[,kɑ:nəˈsɜ:r]

n.

знаве́ц -ўца́ m. (асабл. у маста́цтве)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Hellenist

[ˈhelɪnɪst]

n.

гэліні́ст -а m., гэліні́стка f. (знаве́ц гэліні́стыкі)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

old hand

зна́вец -ўца́ m., ма́йстра -ы m. высо́ка кваліфікава́ны або́ спрактыкава́ны чалаве́к

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

кні́жнік, ‑а, м.

1. Знавец і любіцель кніг. Абодва яны — Іван і Нупрэй — вялікія кніжнікі. Таму і цягнецца да іх Міця, пагарджаючы дружбай тых хлопцаў, якія вучацца разам з ім. Навуменка. // Іран. Пра адарванага ад жыцця чалавека, які кіруецца ў сваёй дзейнасці ведамі, набытымі з кніг.

2. Уст. Перапісчык або друкар; выдавец кніг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gunman

[ˈgʌnmən]

n., pl. -men

1)

а) чалаве́к, узбро́ены стрэ́льбай

б) знаве́ц збро́і

2) напа́днік, банды́т -а m., забо́йца -ы m. & f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

wizard

[ˈwɪzərd]

1.

n.

1) чарадзе́й -я m., чараўні́к -а́ m.

2) informal знаве́ц -ўца, ма́йстар -ра m.

2.

adj.

магі́чны, чарадзе́йскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)