насмяя́нне, ‑я, н.

Грубы, зневажальны здзек з каго‑, чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

издева́тельство ср. здзек, род. здзе́ку м., мн. здзе́кі, -каў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

измыва́тельство ср. здзек, род. здзе́ку м., здзе́каванне, -ння ср.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

szyderstwo

н. насмешка; глум; здзек

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

здзе́клівы, ‑ая, ‑ае.

Які выражае, заключае ў сабе здзек. Здзеклівыя адносіны. Здзеклівыя словы. Здзеклівая ўсмешка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

scoff​1 [skɒf] n. насме́шка, здзек, глумле́нне; сарка́зм;

scoffs and jeers з’е́длівыя насме́шкі і шпі́лькі

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Пасме́шышча ’прадмет кпінаў’, ’здзек’ (ТСБМ). З рус. посме́шище ’тс’ < посмея́ться < смех (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

глум прост., обл. здзек, род. здзе́ку м., глум, род. глу́му м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ке́пства ’здзек’ (Шат., Мат. Гом., Янк. БП). У апошнім выраз зрабіць кепства. Да кеп (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Spötteléi

f -, -en насме́шка, здзек, кпі́ны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)