чыта́лка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.

Разм. Тое, што і чытальня. А часу і так не хапала. З раніцы да вечара [Кастусь] у чыталцы. Запоем глытаў паэзію, прозу, крытыку. Б. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запо́й м. (periódische) Trúnksucht f -, Dipsomaníe f -, -nien (мед.); Quartálssaufen n -s, (разм.);

піць запо́ем ánhaltend trínken*; die Trúnksucht háben

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

voracious [vəˈreɪʃəs] adj.

1. fml пражэ́рлівы; ненае́дны, ненасы́тны;

a voracious eater абжо́ра;

a voracious appetitie во́ўчы апеты́т

2. прагаві́ты, пра́гны;

a voracious reader чалаве́к, які́ чытае запо́ем

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

запі́ць ​1, ‑п’ю, ‑п’еш, ‑п’е; ‑п’ём, ‑д’яце; заг. запі; зак., каго-што.

1. Выпіць што‑н. адразу пасля яды, пасля праглынання чаго‑н. Запіць лякарства. □ Хлеб падзялілі разам па кусочку, Сцюдзёнай запілі вадзіцай. Купала.

2. Разм. Справіць абрад заручын. Запіць нявесту.

запі́ць ​2, ‑п’ю, ‑п’еш, ‑п’е; ‑п’ём, ‑п’яце; заг. запі; зак.

Пачаць піць запоем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мё́ртвы, -ая, -ае.

1. Той, які памёр; нежывы.

М. чалавек.

Хаваць мёртвага (наз.).

2. перан. Пазбаўлены жыццёвасці; апусцелы.

М. твар.

Мёртвая вуліца.

○

Мёртвая зона (спец.) — прастора вакол радыёстанцыі, у якой назіраецца паслабленне або адсутнасць прыёму радыёсігналаў.

Мёртвая прастора — прастора, якая не прастрэльваецца франтавым агнём.

Мёртвы пункт — стан звёнаў механізма, калі яны знаходзяцца ў імгненнай раўнавазе.

Мёртвы сезон — перыяд застою ў прамысловасці, гандлі.

Мёртвы штыль — поўная адсутнасць ветру.

Мёртвы якар — нерухомы якар, які пастаянна ляжыць на дне і служыць для ўстаноўкі плывучых маякоў, бочак, прыпынку суднаў.

◊

Ляжаць мёртвым грузам — быць без выкарыстання, зусім непатрэбным.

Мёртвая хватка — здольнасць упарта, неадступна дабівацца свайго.

Піць мёртвую (разм.) — піць запоем.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пить несов., в разн. знач. піць;

пить ко́фе піць ка́ву;

пить за что-л., за кого́-л. піць за што-не́будзь, за каго́-не́будзь;

◊

пить го́рькую (мёртвую) піць без про́сыпу (запо́ем);

как пить дать як піць даць;

пить (на) брудерша́фт піць (на) брударша́фт;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

drink​2 [drɪŋk] v. (drank, drunk)

1. піць;

drink coffee піць ка́ву

2. піць, выпіва́ць (гарэлку, віно);

drink to smb./smth. выпіва́ць за каго́-н./што-н.

♦

drink like a fish піць запо́ем;

drink smb.’s health BrE піць за чыё-н. здаро́ўе;

drink smb. under the table infml перапі́ць каго́-н.

drink in [ˌdrɪŋkˈɪn] phr. v. паглына́ць вача́мі, е́сці вача́мі; слу́хаць з вялі́кай ціка́васцю

drink up [ˌdrɪŋkˈʌp] phr. v. дапіва́ць (віно, сок і да т.п.)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

піць, п’ю, п’еш, п’е; п’ём, п’яце; пр. піў, піла, піло; заг. пі; незак.

1. што і без дап. Глытаць якую‑н. вадкасць. Стол заслалі, прынеслі талеркі з вяндлінаю .. і селі піць чай. Колас. Цётка Тэкля піла маленькімі глыткамі, смакуючы. Корбан. Прыпарвала. Хлопцы знялі шапкі. Хацелася абаім піць. Гартны. // Убіраць у сябе, удыхаць. — Стыне сэрца ад захаплення... Паветра, як малако: п’еш і ўсё мала. Гартны.

2. без дап. Ужываць у вялікай колькасці спіртныя напіткі; праводзіць час, п’ючы гарэлку, віно. Сустракаючыся са сваякамі і знаёмымі, Міхась шмат піў — часта з раніцы да позняй ночы. Сіўцоў.

3. за каго-што. Выпіваць спіртныя напіткі ў гонар каго‑, чаго‑н. Кульнулі чарку за Мальвіну, Другую за гаспадара, І госцю выпала пара, Пілі за славу, за айчыну. Колас.

•••

Не з хараства ваду піць — не самае галоўнае хараство, прыгажосць.

Піць (смактаць, ссаць) кроў — мучыць, прыгнятаць каго‑н., здзекавацца з каго‑н.

Піць мёртвую — піць запоем.

Піць нагбом — піць з вялікай пасудзіны, нахіліўшы яе.

Як піць даць гл. даць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

gréifen

* vt, vi (nach D, an A, in A, bei D)

1) хапа́ць, схапі́ць (каго-н., што-н.), хапа́цца (за што-н.); браць, узя́ць; лаві́ць, злаві́ць (каго-н., што-н.)

die Säge greift gut — піла́ бярэ́ до́бра

j-n beim Krágen ~ — узя́ць каго́-н. за каршэ́нь [каўне́р]

an den Kopf ~ — хапа́цца за галаву́ (ад здзіўлення)

◊ das greift an den Béutel — гэ́та б’е па кішэ́ні

falsch ~ — памыля́цца

zu hoch ~ — запрасі́ць на́дта вялі́кую су́му (грошай)

zu weit ~ — зайсці́ на́дта далёка [зана́дта хапі́ць]

um sich ~ — хапа́ць вако́л сябе́ рука́мі; распаўсю́джвацца (пра агонь і г. д.)

ins Léere ~ — не мець [не знайсці́] апо́ры

2) бра́цца, узя́цца (за што-н.), звярта́цца (да чаго-н.)

nach dem Buch ~ — узя́цца за кні́гу, пача́ць чыта́ць

zu den Wáffen ~ — узя́цца за збро́ю

zur Flásche ~ — пача́ць піць запо́ем, запі́ць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)