зало́м м

1. (месца залома, надлом) Brúchstelle f -, -n;

2. (загін, завіліна) Krümmung f -, -en, Bíegung f -, -en, Wíndung f -, -en; Knick m -(e)s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Зало́м ’паварот’, ’выступ’, ’заламаныя і звязаныя ў пук сцяблы жыта, ільну з мэтай наклікаць бяду на гаспадара поля’ (Сл. паўн.-зах.). Укр. залі́м, зало́м ’тс’, рус. кур., тамб., арл., зах., бранск., калуж., смал., цвяр., пск., пецярб., забайк. зало́м ’некалькі скручаных сцяблоў жыта з мэтай злога чараўніцтва’, польск. załom ’паварот’. Бязафіксны наз. ад заламаць (< ламаць).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зало́м

1. Лука, калена, круты паварот ракі, дарогі (Слаўг.).

2. Паварот поля пад прамым вуглом (Стол.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

сітняго́вы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да сітнягу. Кожную сітняговую мель, Кожны вір і залом лукі Знаў Таймень Як свае плаўнікі... Барадулін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Гіро́к ’залом у фуражцы т.). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

kink [kɪŋk] n. (in)

1. пятля́; ву́зел

2. загі́б, загі́н; зало́м

3. завіто́к (валасоў)

4. infml заско́к; выкрута́сы, вы́верт (пра чалавека)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Ломкі ’складкі’ (даўг., Сл. ПЗБ), адз. лік ломак. Да лом 1 (гл.). Роднасныя: ламаць, залом (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ку́кла 1 ’звязка начэсанага льну, залом’, звязваецца з кука 2 (гл.). Параўн. серб.-харв. ку̏ка ’крук’ і бел. кукла ’залом’.

Ку́кла 2 ’амяла’ (Жыв. сл.). Гл. кукла 1.

Ку́кла 3 ’род жаночай прычоскі’ (ТСБМ, Шат., Сл. паўн.-зах., Ян., Касп., З нар. сл., КЭС, лаг., Сцяшк.). Гл. кукла 1.

Ку́кла 4 ’сусла’ (ТС). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

лучо́к Невялікі залом, выступ берага ў малой рэчцы (Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Кляк ’загнутая галіна ці корань’ (ТС), ’сук’ (Сл. паўн.-зах.). Укр. кляк ’залом’, славен. kléka ’сук, крывое дрэва’, польск. klęk, чэш. klek ’тс’. Магчыма, яшчэ прасл. klękъ, якое да klękati (Трубачоў, Эт. сл., 10, 31; ЕСУМ, 2, 469). Гл. клякаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)